هر که نابينا بود بينا شود | | گر نسيم يوسفم پيدا شود |
بويي از پيراهنش پيدا شود | | بس که پيراهن بدرم تا مگر |
زاهد منکر سر غوغا شود | | گر برافتد برقع از پيش رخش |
دل ز زلفش کافري يکتا شود | | ور برافشاند سر زلف دو تا |
بيشک آن دل ممني حقا شود | | هر دلي کز زلف او زنار ساخت |
عقل از لايعقلي رسوا شود | | گر بيابد عقل بوي زلف او |
هر که او مشغول اين سودا شود | | از دو عالم فارغ آيد تا ابد |
دل چرا شوريده و شيدا شود | | گر کسي پرسد که پيش روي او |
ذره سرگردان و ناپروا شود | | تو جوابش ده که پيش آفتاب |
از چنين دريا کسي تنها شود | | اي دل از دريا چرا تنها شدي |
ميدود تا زودتر آنجا شود | | هر که دور افتد ز جاي خويشتن |
ميطپد تا چون سوي دريا شود | | ماهي از دريا چو بر خاک اوفتد |
کارت اي غافل کجا زيبا شود | | گر تو بنشيني به بيکاري مدام |
گوهري بيمثل و بيهمتا شود | | گر دل عطار با دريا رسد |