شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌اي

شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌اي شاعر : عطار گشت در هر دو جهان هر ذره‌اي پروانه‌اي شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌اي گشتت زنجيري و در هر حلقه‌اي ديوانه‌اي اي عجب هر شعله‌اي از آفتاب روي او همچو حلقه تا ابد بر در بود بيگانه‌اي هر که با هر حلقه در دنيا نيفتاد آشنا ورنه گردد بر تو آن هر حلقه‌اي بتخانه‌اي نيک در هر حلقه او را باز مي‌بايد شناخت زانکه نه گلشن بود پيوسته نه کاشانه‌اي در درون چاه و زندانش بدان و انس گير تو يقين مي‌دان که آن گنجي...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌اي

شاعر : عطار

گشت در هر دو جهان هر ذره‌اي پروانه‌اي		شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌اي
گشتت زنجيري و در هر حلقه‌اي ديوانه‌اي		اي عجب هر شعله‌اي از آفتاب روي او
همچو حلقه تا ابد بر در بود بيگانه‌اي		هر که با هر حلقه در دنيا نيفتاد آشنا
ورنه گردد بر تو آن هر حلقه‌اي بتخانه‌اي		نيک در هر حلقه او را باز مي‌بايد شناخت
زانکه نه گلشن بود پيوسته نه کاشانه‌اي		در درون چاه و زندانش بدان و انس گير
تو يقين مي‌دان که آن گنجي است در ويرانه‌اي		يا اگر هر دم به نوعي نيز بيني آن جمال
کي رسد دريا به تو، تو مست از پيمانه‌اي		ور به يک صورت فرو ريزي چو گلبرگي ز بار
هر دم از انسي نو و دردي نوش دندانه‌اي		قفل عشقش کي گشايي گر کليدي نبودت
شبنمي را کي رسد از پيشگه پروانه‌اي		من چه‌گويم چون درين دريا دو عالم محو شد
در حقيقت آن سخن داني که چيست افسانه‌اي		هر که خواهد داد از وصلش سر مويي خبر
گر به تو اسمي رسد واجب بود شکرانه‌اي		از مسما کس نخواهد يافت هرگز شمه‌اي
تا ابد در دام ماني از براي دانه‌اي		گر جزين چيزي که مي‌گويم طلب داري دمي
گر نمي‌فهمش بود باشد قوي مردانه‌اي		شبنمي را فهم کي در بحر بي پايان رسد
تا کند هم چون خودش از فر خود فرزانه‌اي		چون رسد آن نم بدو جاويد در پي باشدش
ده زبان تا چند خواهي بود همچون شانه‌اي		يک سر سوزن نديدي روي دولت اي فريد