غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند

غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند شاعر : عطار زانکه بلندي دهد، تا بتواند فکند غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند سر سوي پستي نهد تا که در افتد به بند چون برسد آفتاب در خط نصف‌النهار کيست کزين درد نيست سوخته و مستمند واقعه‌ي آدمي هست طلسمي عجب واي که از فرق توست تا به قدم بندبند هر که به بندي درست دم نزند جز به درد پستي و زردي گزيد تا برهد از گزند هر که چو نرگس به باغ ديده‌ي بيننده داشت سرو که آزاده بود گشت ز غفلت بلند نرگس چون چشم داشت...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند

شاعر : عطار

زانکه بلندي دهد، تا بتواند فکند		غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند
سر سوي پستي نهد تا که در افتد به بند		چون برسد آفتاب در خط نصف‌النهار
کيست کزين درد نيست سوخته و مستمند		واقعه‌ي آدمي هست طلسمي عجب
واي که از فرق توست تا به قدم بندبند		هر که به بندي درست دم نزند جز به درد
پستي و زردي گزيد تا برهد از گزند		هر که چو نرگس به باغ ديده‌ي بيننده داشت
سرو که آزاده بود گشت ز غفلت بلند		نرگس چون چشم داشت پست شد از بيم مرگ
گر جگرت خون گرفت هم جگر خويش رند		آنکه جگر گوشه اوست بر جگرش آب نيست
پس تو ز غفلت چو گل، زر منماي و مخند		بر سر خارت چو گل عمر کم از هفته‌اي است
خيز که شد کاروان چند نشيني نژند		هين که سپيده دميد گرد رخت همچو برف
عمر تو افکند شست بر سر هفتاد واند		مرگ در آورد پيش وادي صدساله را
زانکه دمت داد صبح تا کندت ريشخند		صبحدم ار خنده زد، روز تو تاريک شد
زود بپيچد ز شوق سر ز عرا و عرند		آن شتر باديه بانگ خري چون شنيد
گرچه ببايد شدن از در چين تا خجند		تو ز پي نام و ننگ همچو شتر مي‌روي
هين سر سگ باز بر همچو سر گوسفند		نفس پليدت سگي است خاصه سگ شير گير
بازي بز مي‌دهد تا کندت خوک بند		با تو گر اين سگ کند عزم به گرگ آشتي
اين فلک خرقه پوش چند فرس راند چند		طالب معني ببين کز تو ز مطلوب خويش
ورنه چو ابليس زود تخت کني تخته‌بند		بر سر نفس از هوا تاج منه چون خروس
در مه نو کن نگاه اينک نعل سمند		هر سر ماهي فتد نعل سمندش به راه
او به بسي عمر نيز تيز بتازد نوند		گرچه بسي قرن نيز نعل سمند افکند
پرده‌ي نه توي خويش پاره کند چون پرند		چون بنشاند مرا روز قيامت ز يأس
شاخ خودي را بريد بيخ خودي را بکند		پرده‌ي خود چون دريد هر چه همي جست يافت
نيست ز سرگشتگي چون فلک خود پسند		هرکه چو چرخ فلک هست ز خود در حجاب
زهر اجل نوش‌کن تا ز پي آرند قند		پرده‌ي هستي بدر تا برهي از بلا
زانکه بسي درد را زهر بود سودمند		درد دلت را دوا کشتن نفس است و بس
پيش خسان همچو کوه بيش کمر بر مبند		گوهر عالم تويي در بن دريا نشين
پاي منه در رکاب دست مزن در کمند		در صف مردان مرد کيست تورا هم نبرد
دست خود از خون خصم سرخ مکن تا به زند		خصم چو برگ خزان زرد به پاي اوفتاد
چشم تو و جان توست کيست چو تو ارجمند		عالم صغري به فرع عالم کبري به اصل
چشم بدان را بسوز بر سر مجمع سپند		سجده تو را کرده‌اند خيل ملائک به جمع
شايد اگر زابلهي کان بکند در خرند		هرکه گهر آردش روح قدس از بهشت
خوب نيايد ازو خواندن پازند و زند		وانکه مسيح جهان هست نوآموز او
ليک چه سود اي دريغ گر همه بگرفت پند		بس که ز عطار ماند معني و پند لطيف
باز رهانم از آنک دست خوشم کرده‌اند		نفس و هوا خالقا کشت به صد ناخوشيم