غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند

غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند شاعر : عطار زانکه بلندي دهد، تا بتواند فکند غره مشو گر ز چرخ کار تو گردد بلند سر سوي پستي نهد تا که در افتد به بند چون برسد آفتاب در خط نصف‌النهار کيست کزين درد نيست سوخته و مستمند واقعه‌ي آدمي هست طلسمي عجب واي که از فرق توست تا به قدم بندبند هر که به بندي درست دم نزند جز به درد پستي و زردي گزيد تا برهد از گزند هر که چو نرگس به باغ ديده‌ي بيننده داشت سرو که آزاده بود گشت ز غفلت بلند نرگس چون چشم داشت...