هرکه بر پسته‌ي خندان تو دندان دارد

هرکه بر پسته‌ي خندان تو دندان دارد شاعر : عطار جان کشد پيش لب لعل تو گر جان دارد هرکه بر پسته‌ي خندان تو دندان دارد چشم سوزن که درو چشمه‌ي حيوان دارد شکر و پسته‌ي خندان تو مي‌داني چيست ديده از پسته‌ي خندان تو گريان دارد هرکه را پسته‌ي خندان تو از ديده بشد که بسي زير نمک پسته‌ي خندان دارد لب خندان تو از تنگ دلي پر نمک است پس لبت سوخته‌اي را بچه سوزان دارد پسته را زير نمک از لب تو سوخت جگر که لب چون شکرت شور نمکدان دارد شکر از پسته‌ي شيرين...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

هرکه بر پسته‌ي خندان تو دندان دارد

شاعر : عطار

جان کشد پيش لب لعل تو گر جان دارد		هرکه بر پسته‌ي خندان تو دندان دارد
چشم سوزن که درو چشمه‌ي حيوان دارد		شکر و پسته‌ي خندان تو مي‌داني چيست
ديده از پسته‌ي خندان تو گريان دارد		هرکه را پسته‌ي خندان تو از ديده بشد
که بسي زير نمک پسته‌ي خندان دارد		لب خندان تو از تنگ دلي پر نمک است
پس لبت سوخته‌اي را بچه سوزان دارد		پسته را زير نمک از لب تو سوخت جگر
که لب چون شکرت شور نمکدان دارد		شکر از پسته‌ي شيرين تو شور آورده است
نمک سوختگي بر دل بريان دارد		جانم از پسته‌ي پرشور تو چون پسته شود
با جگر پر نمک انگشت به دندان دارد		وآنگه از پسته‌ي تو اين دل شور آورده
کان چه شور است که او را شکرستان دارد		عقل چون پسته دهن مانده مگر از هم باز
نظري کن که دلم حال پريشان دارد		اي بت پسته‌دهن بر دل و جانم يک شب
دردم از حد بشد اين کار چه درمان دارد		تو مرا هر نفسي پسته‌صفت مي‌شکني
فرخ آن کو لب خود بر لب جانان دارد		جان آمد به لب از پسته‌ي رعنات مرا
هر که لب بر لب آن لعل بدخشان دارد		هيچ شک نيست که چون پسته نگنجد در پوست
که دلم کار فرو بسته فراوان دارد		پسته در باز کن آخر چه در بسته دهي
پسته بگشاي که ياقوت تو مرجان دارد		زلف برگير که خورشيد تو در سايه بماند
چندم از پسته‌ي خندان تو گريان دارد		با من سوخته چون پسته برون آي از پوست
که دل سوخته خود محنت هجران دارد		محنت از روي فروبسته‌ي خويشم منماي
تازگي گل و سرسبزي ريحان دارد		آن خط سبز که از پسته‌ي لعل تو دميد
مگر از اشک من سوخته باران دارد		شده اين پسته‌ي تو تازه و سرسبز چراست
آب از چشمه خورد تازه رخ از آن دارد		نه که در پسته‌ي تو حقه‌ي خضر است نهان
تا تظلم ز تو در درگه سلطان دارد		دلم از ظلم خط فستقيت مي‌خواهد
زان که بغض تو شها نيم سپندان دارد		تا به خشمت برسد سوخته گردد خورشيد
خاطرم ذات تو را بسته‌ي پيمان دارد		تا بقاي من دلسوخته صورت بندد
تا که پرگار فلک گردش دوران دارد		تا درين دايره اين نقطه‌ي خاکي برجاست
باد چندان که اگر بشمرد امکان دارد		سال عمر تو که از گردش دوران خيزد
کف موسي ز دم عيسي عمران دارد		خسروا خاطر عطار به مداحي تو