دم عيسي است که بوي گل تر مي‌آرد

دم عيسي است که بوي گل تر مي‌آرد شاعر : عطار وز بهشت است نسيمي که سحر مي‌آرد دم عيسي است که بوي گل تر مي‌آرد کاهويي آه دل سوخته‌بر مي‌آرد يا نه زان است نسيم سحر از سوي تبت نافه‌ي مشک مدد از گل تر مي‌آرد يا صبا رفت و صف مشک ختن بر هم زد به بر عاشق شوريده خبر مي‌آرد يا نه بادي است که از طره‌ي مشکين بتي که سوي مجنون زينگونه اثر مي‌آرد يا نه از گيسوي ليلي اثري يافت سحر باد مي‌آيد و آن باد دگر مي‌آرد يا برآورد ز دل شيفته‌اي بادي سرد باد...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

دم عيسي است که بوي گل تر مي‌آرد

شاعر : عطار

وز بهشت است نسيمي که سحر مي‌آرد		دم عيسي است که بوي گل تر مي‌آرد
کاهويي آه دل سوخته‌بر مي‌آرد		يا نه زان است نسيم سحر از سوي تبت
نافه‌ي مشک مدد از گل تر مي‌آرد		يا صبا رفت و صف مشک ختن بر هم زد
به بر عاشق شوريده خبر مي‌آرد		يا نه بادي است که از طره‌ي مشکين بتي
که سوي مجنون زينگونه اثر مي‌آرد		يا نه از گيسوي ليلي اثري يافت سحر
باد مي‌آيد و آن باد دگر مي‌آرد		يا برآورد ز دل شيفته‌اي بادي سرد
باد از سينه‌ي او بوي جگر مي‌آرد		يا چو من سوخته‌اي را جگري سوخته‌اند
به غريبي به سحر باد سحر مي‌آرد		يا کسي از مقر عز برون افتاده است
نوش‌دارو به بر کشته پسر مي‌آرد		يا مگر آه دل رستم دستان اين دم
بوي پيراهن او سوي پدر مي‌آرد		يا مگر باد به پيراهن يوسف بگذشت
جبرئيل آن نفس پاک به پر مي‌آرد		يا نه داود زبور از سر دردي برخواند
از سر واقعه‌اي سوي عمر مي‌آرد		يا مگر باد سحر آن دم طاها خواندن
روي از مکه به هجرت به سفر مي‌آرد		يا مگر سيدسادات به اميد وصال
مي‌خرامد خوش و قرآنش ز بر مي‌آرد		يا نه روح‌القدس از خلد برين سوي رسول
سرمه‌اي مي‌کشد و شانه به سر مي‌آرد		اين چه بادي است که طفلان چمن را هردم
اين جگرسوختگان بين که به در مي‌آرد		نقش بند چمن از نافه‌ي مشکين هر روز
دم‌به‌دم باغ کنون گنج گهر مي‌آرد		نو به نو دشت کنون زيب دگر مي‌گيرد
ابر خوش بار به يکبار ز بر مي‌آرد		نه که هر گنج که در زير زمين بود دفين
کبک از تيغ برون سر به کمر مي‌آرد		کوه با لاله به هم بند کمر مي‌بندد
ارني گوي سوي غنچه حشر مي‌آرد		بلبل مست ز شاخ گل تر موسي وار
غنچه بر شاخ ز بس خنده سپر مي‌آرد		ابر گرينده به يک گريه گهر مي‌ريزد
بر سر پاي همي عمر به سر مي‌آرد		سمن تازه که از لطف به بازي است گروه
بهر تسکن صبا همچو شرر مي‌آرد		ارغوان هر سحري شبنم نوروزي را
لاله دل از دل من سوخته‌تر مي‌آرد		ياسمن دست‌زنان بر سر گل مي‌نازد
بر سر کاسه‌ي سر خوانچه‌ي زر مي‌آرد		نرگس سيمبر آن را که فروشد عمرش
روي بر خاک سوي راه گذر مي‌آرد		سبزه از بهر زمين بوسي اسکندر عهد
دستش از بحر کرم گوهر و زر مي‌آرد		خسرو روي زمين فخر وجود آنکه ز جود
هر مه از ماه نوش حلقه‌ي در مي‌آرد		مهد خورشيد که زنجيره‌ي زرين دارد
که برش محنت و اشکوفه ضرر مي‌آرد		خسروا در دل خصم تو ز غصه شجري است
بنگرش تا ز کجا تا چه قدر مي‌آرد		آفتابي تو و کوهي است عدو ليک ز برف
روزش از روز همه عمر بتر مي‌آرد		دشمنت را که شب از شب بترش باد فلک
نعت منثور تو در سلک درر مي‌آرد		خسروا خاطر عطار ز درياي سخن
گو بيايد هلا هر که هنر مي‌آرد		نيست در باب سخن در خور من يک هنري
در ميان فضلا زحمت خر مي‌آرد		عيسي نظمم و هر نظم که آرد دگري
پيش درياي گهر آب شمر مي‌آرد		ختم کردم سخن و هرکه پس از من گويد
تا نهم دور نه چون دور دگر مي‌آرد		تا که هشتم به ششم دور به هم مي‌گردد
که عدو رخت سوي هفت سقر مي‌آرد		تو فروگير به کام دل خود هشت بهشت

دم عيسي است که بوي گل تر مي‌آرد

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته