«اندكِ» پياپي و پيوسته، اميد بخش تر از «زيادِ» خستگي آور و ناپايدار است.

امام علی علیه السّلام فرمودند:
قَلِيلٌ تَدُومُ عَلَيْهِ أَرْجَى مِنْ كَثِيرٍ مَمْلُولٍ (مِنْهُ)؛

خدايا، به تو پناه برم از اينكه در ديدگاه ديگران زيبا باشم امّا باطنم در پيشگاه تو زشت باشد، تا با مردم رياكاري كنم به آنچه تو ا

امام علی علیه السّلام فرمودند:
اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ تَحْسُنَ فِي لَامِعَةِ الْعُيُونِ عَلَانِيَتِي وَ تَقْبُحَ فِيمَا أُبْطِنُ لَكَ سَرِيرَتِي مُحَافِظاً عَلَى رِئَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِي بِجَمِيعِ مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّي فَأُبْدِيَ لِلنَّاسِ حُسْنَ ظَاهِرِي وَ أُفْضِيَ إِلَيْكَ بِسُوءِ عَمَلِي تَقَرُّباً إِلَى عِبَادِكَ وَ تَبَاعُداً مِنْ مَرْضَاتِكَ؛

نه، سوگند به خدايي كه به قدرت او پايان شب سيه سفيد است، جهان اين چنين نمانَد، بلكه به عدالت زنده شود.

امام علی علیه السّلام فرمودند:
لَا وَ الَّذِي أَمْسَيْنَا مِنْهُ فِي غُبَّرِ لَيْلَةٍ دَهْمَاءَ تَكْشِرُ عَنْ يَوْمٍ أَغَرَّ مَا كَانَ كَذَا وَ كَذَا؛

امّا اين برده كه خود از بيت المال است حدّي بر او نيست زيرا بعضي از مال خدا بعض ديگر را خورده است، و امّا ديگري را بايد بر او ح

دو نفر را كه از بيت المال دزدي كرده بودند نزد امام علی علیه السّلام آوردند. يكي از آن دو خود برده اي از بيت المال بود و ديگري برده مردم. حضرت چنين داوري فرمودند:
أَمَّا هَذَا فَهُوَ مِنْ مَالِ اللَّهِ وَ لَا حَدَّ عَلَيْهِ مَالُ اللَّهِ أَكَلَ بَعْضُهُ بَعْضاً وَ أَمَّا الْآخَرُ فَعَلَيْهِ الْحَدُّ فَقَطَعَ يَدَهُ؛

اگر اين فتنه ها آرام گيرد بدعتها را بردارم.

امام علی علیه السّلام فرمودند:
لَوْ قَدِ اسْتَوَتْ قَدَمَايَ مِنْ هَذِهِ الْمَدَاحِضِ لَغَيَّرْتُ أَشْيَاءَ؛

قطعاً بدانيد كه خداوند براي بندگان خود - هر چند زرنگ و پرتلاش باشند - بيش از آنچه در دفتر تقدير نوشته، قرار نداده است. نيز ناتو

امام علی علیه السّلام فرمودند:

دانش خود را ناداني مي نگاريد، و نيز يقين خود را به شك تبديل نكنيد. آنگاه كه دانستيد به كار بنديد، و آنگاه كه يقين كرديد گام پيش

امام علی علیه السّلام فرمودند:
لَا تَجْعَلُوا عِلْمَكُمْ جَهْلًا وَ يَقِينَكُمْ شَكّاً إِذَا عَلِمْتُمْ فَاعْمَلُوا وَ إِذَا تَيَقَّنْتُمْ فَأَقْدِمُوا؛

طمع، آدمي را بر لب آب آورَد ولي تشنه برگردانَد، ضمانت كند امّا وفا نكند. اي بسا نوشنده آب كه پيش از سيراب شدن گلو گيرش شود. هر

امام علی علیه السّلام فرمودند:
إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ وَ ضَامِنٌ غَيْرُ وَفِيٍّ وَ رُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِيِّهِ وَ كُلَّمَا عَظُمَ قَدْرُ الشَّيْ ءِ الْمُتَنَافَسِ فِيهِ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ لِفَقْدِهِ وَ الْأَمَانِيُّ تُعْمِي أَعْيُنَ الْبَصَائِرِ وَ الْحَظُّ يَأْتِي مَنْ لَا يَأْتِيهِ؛

مردم در دنيا دو گونه كردارند: گروهي در دنيا براي دنيا آنچنان تلاش كنند كه آخرت را از ياد برند. از فقر باز ماندگانشان ترسند ولي

امام علی علیه السّلام فرمودند:
النَّاسُ فِي الدُّنْيَا عَامِلَانِ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِلدُّنْيَا قَدْ شَغَلَتْهُ دُنْيَاهُ عَنْ آخِرَتِهِ يَخْشَى عَلَى مَنْ يَخْلُفُهُ الْفَقْرَ وَ يَأْمَنُهُ عَلَى نَفْسِهِ فَيُفْنِي عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ وَ عَامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنْيَا لِمَا بَعْدَهَا فَجَاءَهُ الَّذِي لَهُ مِنَ الدُّنْيَا بِغَيْرِ عَمَلٍ فَأَحْرَزَ الْحَظَّيْنِ مَعاً وَ مَلَكَ الدَّارَيْنِ جَمِيعاً فَأَصْبَحَ وَجِيهاً عِنْدَ اللَّهِ لَا يَسْأَلُ اللَّهَ حَاجَةً فَيَمْنَعُهُ؛

قرآن بر پيامبر فرود آمد در حالي كه اموال چهارگونه بودند: دارايي مسلمانان كه در مقام ارث بين وارثان تقسيم مي شد اموال عمومي كه ب

روايت است كه در حضور عمر در روزگار فرمانرواييش، از زيورهاي كعبه و زيادي آن سخن به ميان آمد، گروهي گفتند: اگر آنها را برگيري و سپاه مسلمين را بدان تجهيز كني ثواب آن برتر باشد، كعبه زيور نخواهد. عمر بدان تصميم گرفت و از امير مؤمنان علیه السّلام پرسيد، امام علی علیه السّلام فرمودند: