با فرزندن تان رابطه برقرار کنید و با آنها مشورت نمایید. به بچه‌ها باید تصمیم‌گرفتن را یاد بدهیم. زندگی ما با تصمیم‌هایمان می گذرد.

13- توجه به نیازهای همه جانبه

انسان موجودی چند بعدی است و سلامت روانی و جسمانی فرزندان در سایه توجه به نیازهای همه جانبه آنها تأمین می شود.
فراموش نکنید فرزند نوجوان شما دیگر کودک نیست، که نیاز به سرپناه و غذا داشته باشد واسباب بازی بخواهد، نوجوان شما برای اینکه سلامت جسمانی و روانی داشته باشد یک حیطه وسیعی از نیازها را دارد، او نمی داند آن خدایی که دربارهاش صحبت می کردم وجود دارد یا نه؟ تفکر انتزاعی در او شکل می گیرد. همه چیز را باید به او توضیح بدهیم. وقتی شما همه جانبه به نیازهایش توجه می کنید او هم همه جانبه رشد می کند. اشتباه ما این است که او را در بهترین دبیرستان شهر ثبت نام می کنیم. او در بعد تحصیلی خوب رشد می کند اما آیا از دبیرستان که بیرون آمد و دختر زیبایی را می داند با آن دختر چکار کند؟ آیا می داند با حسی که دارد چکار کند؟ آیا وقتی او را به مهمانی می بریم آداب معاشرت بلد است؟ احترام به بزرگتر بلد است. وقتی بابا بزرگش وارد می شود از جایش بلند می شود؟ آیا می داند تفریح چیست؟ چقدر از ساعت عمرش را باید با تفریح بگذراند؟ آیا می‌داند مذهب چیست؟ آیا می‌داند معنویت چیست؟ آیا برای جسمش ارزش قائل است یا فقط گیر داده پول بدهید بروم بینی ام را عمل کنم و نمی داند با جسمش چکار کند؟ و در مورد اندام نامتناسب خود چکار کند؟ والدینی که به تأمین نیازهای همه جانبه فرزندان خود می اندیشند، رشد همه جانبه آنان را موجب می شوند و افراد رشد یافته از تمامی جنبه ها را به جامعه عرضه می کنند.

14- اصل مسئولیت دادن به فرزندان

فرزندان را باید به بهترین نحو به داشتن و پذیرفتن مسئولیت تشویق نماییم. به نوجوان تان مسئولیت بدهید. زمانی که به او مسئولیت می دهید که اتاقش را مرتب کند، نباید بگویید خوب اتاق خودش است؛ شما همین مسئولیت را به او دادید. بنابراین تحسینش کنید، از او قدردانی کنید جلو دیگران بگویید شکرخدا یاسمن کمک کارم است و اگر جدای از مسئولیتش اگر کوچکترین کاری انجام داد بگویید و به او بفهمانید و بگویید من می دانم وظیفه تو نیست، انتظاری هم از تو ندارم ولی این کار را که انجام می دهی باعث می شود من نگاهم به تو عوض شود و حس خوبی داشته باشم و آرام باشم و انرژی داشته باشم.
وقتی اعمال غیرمسئولانه از نوجوان تان سرمی زند و هر کدام از والدین که دیدند او را به محیطی خلوت و صمیمی و محرمانه ترین فضا ببرید و به او بگویید اینجا جز من و تو و خدا کسی نیست و کار یا عمل غیر مسئولانه اش را متوجه شده اید ولی مستقیم نگویید که مال توست یه جوری ازش سوال کنید و توضیح بخواهید و نیز راه حل هم از او بخواهید و به او بگویید اگر لازم شد مسئله را با پدرش در میان می گذارید. (اگر مادر دیده است) اما مطمئن باشید که چون عصبانی هستید نباید فوری به پدر بگویید حداقل 24 ساعت بعد اگر خواستید با پدرش در میان بگذارید. اشتباهی که می کنیم فوری می خواهیم پدر را هم در جریان بگذاریم؛ مطمئنا این اتفاق امروز نیفتاده بنابراین اگر یکروز دیرتر بگوییم هیچ مسئله ای پیش نمی آید. وقتی آرامتر شدم بهتر می توانم مسئله را با پدرش در میان بگذارم و می توان پس از شنیدن پدر، خشم او را نیز کنترل کرد.

15- اصل مشورت کردن و خود تصمیم گیری

با فرزندن تان رابطه برقرار کنید و با آنها مشورت نمایید. به بچه‌ها باید تصمیم‌گرفتن را یاد بدهیم. زندگی ما با تصمیم‌های مان می گذرد. مهمترین کاری که انجام می‌دهیم تصمیم‌گیری و انتخاب است. وقتی در کودکی بچه را به مغازه می‌برید از صد لباس که در مغازه وجود دارد؛ برای اینکه او بتواند و یاد بگیرد انتخاب کند تعدا معدودی با 3 رنگ مشخص به او نشان بدهید تا کودک خودش بتواند انتخاب کند و تصمیم بگیرد که کدام لباس و رنگ را دوست دارد. برای اینکه تصمیم گیری را به کودک یاد بدهیم از وسایل اتاق خودش شروع می کنیم مثلا رنگ پرده اتاقش را انتخاب کند و یا اینکه گلدان را کجا قرار بدهد، نظر کودک را بخواهید او باید خودش تصمیم بگیرد اما اگر حتی تصمیم اشتباهی گرفت فوری به او نگویید اشتباه است. بلکه پس از اندکی و رفت و آمد و دلیل درست به او بفهمانید که این تصمیم اشتباه است. که خود نیز بتواند به اشتباهش پی ببرد.
در فرآیند تصمیم‌گیری اولین مرحله آن است که به بچه‌تان ارزش بدهید؛ امروزه در خانواده باید دربارة ‌حتی تلویزیون دیدن باید یاد بگیریم با هم یک فیلم مشترک ببینیم. برنامه ای را انتخاب کنیم و با هم به تماشا بنشینیم. در مورد کارهای دیگر هم مثل ‌مهمانی رفتن، مسافرت رفتن و... مشورت کنیم و رای گیری کنیم. گاهی اگر تصمیمی را من و همسرمان گرفتیم باید در خلوت خودمان نظرمان را یکی کنیم. خیلی وقت ها هم اگر تصمیم خیلی مهمی نیست، ابتدا اجازه بدهید نوجوان تان نظرش را بگوید پس از آن یکی از شما به نفع او کنار برود. که ببیند که برای همیشه هم تبانی نیست. یعنی اگر همیشه نظرات تان یکی باشد نوجوان شک می کند.
در اصل مشورت کردن چند نکته هست: اینکه ما برای تو ارزشی قائل هستیم، اینکه تو را به عنوان یک شخصیت مستقل پذیرفتیم و نیز تو هم جزو افراد بالغ هستی و برای نظرت ارزش قائلیم، تو برای ما محترم هستی و مهمترین چیز این است که خود والدین به او تصمیم گیری را به آنها یاد می دهیم.

سخن آخر

خانواده محیط اصلی پرورش نوجوان محسوب می شود. رفتار و کردار اخلاقی و تامین زندگی بدون اضطراب، نوجوان را به سوی تقوا و درستکاری سوق می دهد. بی توجهی و سهل انگاری نسبت به تربیت نوجوان و تامین نکردن عشق، توجه، دلسوزی و راهنمایی از طرف والدین، نوجوان را به سوی بی بند و باری، نومیدی، عصیانگری می برد. پاسخ درست به خواهش های روانی و تمایلات درونی کودک و نوجوان از اساسی ترین مسائل تربیتی است. حضور پویای والدین در کانون خانواده از جنبه تربیتی از اهمیت زیادی برخوردار است. بی تفاوتی، خونسردی و سکوت دائمی والدین تاثیر منفی بر نوجوان دارد. رابطه پویا و فعال والدین و نوجوان موجب می شود که او بدون ترس و واهمه مسائل خود را با آنان در میان بگذارد و راهنمایی بخواهد.

منبع : سایت خبر گزاری صدا وسیما

بیشتر بخوانید :
مهارت برقراری ارتباط با نوجوانان
نحوه برقراری ارتباط خانواده با نوجوانان
10 اشتباه رایج والدین در برخورد با نوجوانان
چگونگی ارتباط با فرزندان نوجوان
راهکارهای اساسی در برخورد با نوجوان