چون «صفیّه»، خواهر حضرت حمزه‌ی سید الشهدا، از شهادت برادرش در جنگ اُحُد باخبر شد، با جمعی از زنان، شیون كنان به سوی احد شتافتند.

«صفورا»، دختر حضرت «شعیب» است. وی و خواهرش (لیا)، به منظور آب دادن گوسفندان پدر خود، در كنار چاه آب مَدْیَن، ایستاده بودند.

«شطیطه»، زنی با فضیلت و از شیعیان نیشابور بود، چون شنید كه ابی جعفر محمدبن ابراهیم نیشابوری، به نمایندگی جمعی از بزرگان شیعه‌ی نیشابور، عازم مدینه است، نزد وی آمد و یك درهم خالص و دو نخود، و قطعه‌ای

«سیده نفیسه»، دختر حسن بن یزید (پسر حضرت امام حسن مجتبی (علیه السلام))، در عبادت بسیار كوشا بود. روزها روزه می‌گرفت و شب‌ها به عبادت و راز و نیاز می‌پرداخت و از آن جا كه دارای ثروت زیادی بود، به

در یكی از سال‌ها كه معاویه به حج رفته بود، سراغ «سوده» (دختر عمارةبن اسد) كه در طرفداری از علی (علیه السلام) و دشمنی با معاویه سوابق طولانی داشت، را گرفت؛ گفتند: «زنده است.»

سمیّه، مادر عمار یاسر و كنیز ابوجهل بود. وی در همان آغاز بعثت، به حقانیت اسلام پی برد و به آن ایمان آورد.

فاطمه، دختر محمّدبن جمال الدّین مكی عاملی (شهید اول) و یكی از زنان عالمه، فقیهه و صالحه است.

«سبیكه»، مادر امام جواد (علیه السلام) و از خاندان «ماریه قبطیه» (همسر نبی گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)) است.

شخصیت و كمال «ساره»، همسر حضرت ابراهیم (علیه السلام)، از خدمت مستمر و بی شائبه به میهمانان همسرش، آشكار بود.

«زینب»، دختر جحش و امیمه، از زنان روزه دار، شب زنده دار، نیكوكار و نمونه‌ای بود كه در جنگ اُحد منشأ خدمات مهمی واقع شد.