در هنر سنتى ایران، میان شاگرد و استاد، رابطه اى نظیر مرید و مراد صوفیان برقرار بوده است. استاد، شاگرد خود را با توجه به استعداد او برمى گزید و با عمل

هنر، بیان، نمایش و تجلى “معنا”یى است در قالب شکل و ماده، به گونه اى که معنى را محسوس نماید. از این رو انفکاک آن از معنویت، موضوعى مهمل و باطل است.

رابطه ى هنر و فضایل، از روزگار افلاطون تاکنون مورد توجه بوده است. لیویس تنزل فرهنگى را ویژگى اصلى قرن بیستم مى داند، اما او معیارهاى ارزش اخلاقى را

در این مقاله، ابتدا سعى مى شود بر تجربه معنوى قبل و بعد از شکل گیرى نظام هاى معنوى بشر نگاهى افکنده شود، سپس در جهت ارائه

”هنر”، به مفهومى که از مغرب زمین به ایران وارد شده (یعنى art)، با مفاهیمى که در فرهنگ هاى فارسى آمده، متفاوت مى باشد. در عصر

هنرمند با همان روح هنری، ظرایف و دقایقی را درمی یابد که بسیاری از آنها ذاتی بوده و از قریحه و استعداد درونی اش سرچشمه می گیرند.

پرتره ها منبع بی پایان جذبه و گیرایی اند. در پشت این جذابیت، میل غریزی آدمی به کنجکاوی در چهره و کشف شخصیت صاحب آن نهفته است.

1. خودنگاره همواره موضوعی مهم در نقاشی بوده است. به ویژه که امروز می توان خوانش های تازه ای از خودنگاره ها به دست داد

مفهوم هنر اسلامي چندان قابل تمايز و تفکيک از هنر عاشورايي نيست چرا که فرهنگ عاشورايي به لحاظ هدف، تمايزي با اسلام ناب ندارد؛ به شرطي که تعريف صحيحي از دين ارئه شود. ديني که در آن همه چيز به اندازه لازم...

فيتز جرالد-مترجم معروف رباعيات خيام به انگليسي- يك بار در نامه نوشته بود:«اين اشعار پراكنده به، گمان من منظومه اي بلند و پيوسته است؛ منظومه اي كه با تصويرهاي بامداد و گل آغاز مي شود و با تصوير شب و گور...