ساقيا هين بيا و باده بيار | | اشک ريز آمدم چو ابر بهار |
وز من دلشکسته دست بدار | | توبهي من درست نيست خموش |
تا کنم جان خويش بر تو نثار | | جام درده پياپي اي ساقي |
پر برآرم ز خون ديده کنار | | تا که جامي تهي کنم در عشق |
کار گيرم ز سر زهي سر و کار | | در ره عشق چون فلک هر روز |
دردي و درد هر دو با هم يار | | منم و درديي و درد دلي |
فارغ از توبه و ز استغفار | | سر فرو بردهاي درين گلخن |
پاي منبر نهاده بر سر دار | | درس عشاق گفته در بن دير |
روح محضيم و صورت ديوار | | فاني و باقيم و هيچ و همه |
ز دم من برآيد از تو دمار | | ساقيا گر برآرم از دل دم |
که نه مستيم ما و نه هشيار | | بادهي ما ز جام ديگر ده |
هست بالاي کعبه و خمار | | موضع عاشقان بي سر و بن |
دلق و تسبيحشان شود زنار | | گر برآرند يک نفس بي دوست |
سير گشته ز جان قلندروار | | ما همه کشتگان اين راهيم |
در رهي دور و عقبهاي دشوار | | مست عشقيم و روي آورده |
وادييي تيره و رهي پر خار | | زاد ما مانده مرکب افتاده |
کشتهي اوست صد هزار هزار | | بي نهايت رهي که هر ساعت |
باز مانديم آخر از رفتار | | چون بدين ره بسي فرو رفتيم |
گه به سر ميشديم چون پرگار | | گه به پهلوي عجز ميگشتيم |
کاي فروماندگان بيمقدار | | آخر از گوشهاي منادي خاست |
ليس في الدار غيرکم ديار | | آنچه جستيد در گليم شماست |
سر خود گير و رفتي اي عطار | | اين چنين واديي به پاي تو نيست |