براق آمد مگر بر عزم عرشي | | فداک ابي و امي اين تمشي |
که صد عالم وراي عرش و فرشي | | تورا چه عالم و چه عرش و چه فرش |
چو سر بر خط نهاده انس و وحشي | | کنون روحانيان عرش را بين |
که خط دادندت انس و جان به خوشي | | تويي سلطان مطلق در دوعالم |
شده چون دحيه الکلب قريشي | | ز بس کامد به نزديک تو جبريل |
از آن بي سايه دايم ميدرفشي | | چو اندر عالم جان اوفتادي |
بران جرم دو عالم را ببخشي | | چو دايم رحمة للعالميني |
که تو برتر ز نه طالق بنفشي | | نگردد مطلع بر نقش تو کس |
که داند تا چه نوري و چه نقشي | | چو تو برتر ز افلاکي بجز حق |
الي الملکوت و الجبروت کله | | فسبحان الذي اسري بعبده |