زين سخن مرغان وادي سر به سر

زين سخن مرغان وادي سر به سر شاعر : عطار سرنگون گشتند در خون جگر زين سخن مرغان وادي سر به سر نيست بر بازوي مشتي ناتوان جمله دانستند کين شيوه کمان هم در آن منزل بسي مردند زار زين سخن شد جان ايشان بي‌قرار سر نهادند از سر حسرت به راه وان همه مرغان همه آن جايگاه صرف شد در راهشان عمري دراز سالها رفتند در شيب و فراز کي تواند شرح آن پاسخ نمود آنچ ايشان را درين ره رخ نمود عقبه‌ي آن ره کني يک يک نگاه گر تو هم روزي فروآيي به راه روشنت گردد...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

زين سخن مرغان وادي سر به سر

شاعر : عطار

سرنگون گشتند در خون جگر		زين سخن مرغان وادي سر به سر
نيست بر بازوي مشتي ناتوان		جمله دانستند کين شيوه کمان
هم در آن منزل بسي مردند زار		زين سخن شد جان ايشان بي‌قرار
سر نهادند از سر حسرت به راه		وان همه مرغان همه آن جايگاه
صرف شد در راهشان عمري دراز		سالها رفتند در شيب و فراز
کي تواند شرح آن پاسخ نمود		آنچ ايشان را درين ره رخ نمود
عقبه‌ي آن ره کني يک يک نگاه		گر تو هم روزي فروآيي به راه
روشنت گردد که چون خون خورده‌اند		بازداني آنچ ايشان کرده‌اند
کم رهي ره برد تا آن پيش گاه		آخر الامر از ميان آن سپاه
از هزاران کس يکي آنجا رسيد		زان همه مرغ اندکي آنجا رسيد
باز بعضي محو و ناپيدا شدند		باز بعضي غرقه‌ي دريا شدند
تشنه جان دادند در گرم و گزند		باز بعضي بر سر کوه بلند
گشت پرها سوخته، دلها کباب		باز بعضي را ز تف آفتاب
کرد در يک دم به رسوايي تباه		باز بعضي را پلنگ و شير راه
در کف ذات المخالب ماندند		باز بعضي نيز غايب ماندند
تشنه در گرما بمردند از تعب		باز بعضي در بيابان خشک لب
خويش را کشتند چون ديوانه‌اي		باز بعضي ز آرزوي دانه‌اي
باز پس ماندند و مهجور آمدند		باز بعضي سخت رنجور آمدند
باز استادند هم بر جايگاه		باز بعضي در عجايبهاي راه
تن فرو دادند فارغ از طلب		باز بعضي در تماشاي طرب
بيش نرسيدند آنجا اندکي		عاقبت از صد هزاران تا يکي
بيش نرسيدند سي آن جايگاه		عالمي پر مرغ مي‌بردند راه
دل شکسته، جان شده، تن نادرست		سي تن بي‌بال و پر، رنجور و سست
برتر از ادراک عقل و معرفت		حضرتي ديدند بي‌وصف وصفت
صد جهان در يک زمان مي‌سوختي		برق استغنا همي افروختي
صد هزاران ماه و انجم بيشتر		صد هزاران آفتاب معتبر
همچو ذره پاي کوبان آمده		جمع مي‌ديدند حيران آمده
ذره‌ي محوست پيش اين حساب		جمله گفتند اي عجب چون آفتاب
اي دريغا رنج برد ما به راه		کي پديد آييم ما اين جايگاه
نيست زان دست اين که ما پنداشتيم		دل به کل از خويشتن برداشتيم
همچو مرغ نيم بسمل ماندند		آن همه مرغان چو بي‌دل ماندند
تا برآمد روزگاري نيز هم		محو مي‌بودند و گم، ناچيز هم
چاوش عزت برآمد ناگهي		آخر از پيشان عالي درگهي
بال و پرنه، جان شده، در تن گداز		ديد سي مرغ خرف را مانده باز
نه تهي شان مانده نه پر مانده		پاي تا سر در تحير مانده
در چنين منزل گه از بهر چه‌ايد		گفت هان اي قوم از شهر که‌ايد
يا کجا بودست آرام شما		چيست اي بي‌حاصلان نام شما
با چه کارآيند مشتي ناتوان		يا شما را کس چه گويد در جهان
تا بود سيمرغ ما را پادشاه		جمله گفتند آمديم اين جايگاه
بي‌دلان و بي‌قراران رهيم		ما همه سرگشتگان درگهيم
از هزاران، سي به درگاه آمديم		مدتي شد تا درين راه آمديم
تا بود ما را درين حضرت حضور		بر اميدي آمديم از راه دور
آخر از لطفي کند در ما نگاه		کي پسندد رنج ما آن پادشاه
همچو در خون دل آغشتگان		گفت آن چاوش کاي سرگشتگان
اوست مطلق پادشاه جاودان		گر شما باشيد و گرنه در جهان
هست موري بر در اين پادشاه		صد هزاران عالم پر از سپاه
بازپس‌گرديد اي مشتي حقير		از شما آخر چه خيزد جز زحير
کان زمان چون مرده‌ي جاويد شد		زان سخن هر يک چنان نوميد شد
گر دهد ما را بخواري سر به راه		جمله گفتند اين معظم پادشاه
ور بود زو خواريي از عز نبود		زو کسي را خواريي هرگز نبود

زين سخن مرغان وادي سر به سر

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته