هر قدر شادی‌ و لذت ما از وجود خودمان بجوشد، مثل ارتباط با خدا که سبب می‌شود با تمام وجود احساس آرامش و اطمینان بکنیم، آنگاه عمق شادی هم بیشتر...

هر قدر به خدا نزدیک‌تر شویم، احساس شادابی واقعی و بیشتری را به دست می‌آوریم.

یادمان باشد: که دنیا پر از هیجانات کاذب است که می‌تواند ما را مانند یک ماهی در قلاب خودش گیر بیندازد.

یادمان باشد: حرف‌هایی که می‌زنیم، نماینده شخصیت ما هستند.

آدم‌های شاد و شوخ طبع، اعتماد به نفس خوبی دارند و معمولاً طرفداران زیادی دارند.

یکی از قوانین اصلی شوخی، میانه‌روی در این کار است.

بزرگان می‌گویند: شوخی در میان صحبت‌ها، مانند نمک در میان غذاست. همان‌طوری که نبود نمک غذا را بی‌مزه می‌کند، مصرف زیاد آن هم باعث شوری می‌شود...

کسانی که فقط دنبال خوشی و سرگرمی‌های رنگارنگ مانند بازی‌های رایانه‌ای، رفیق‌بازی و مانند آن باشند، به زودی از خودشان گلایه می‌کنند، زیرا نتوانسته‌اند...

زمانی که ما تنها به خودمان فکر کنیم و دیگران را فراموش کنیم، شادی واقعی را تجربه نکرده‌ایم.

با هم خندیدن درست است و به هم خندیدن نادرست.