ما تا ابد، آن ده روز فجرآفرین را که صبح صادق هدایت و انقلاب درون بشریت بود، از یاد نخواهیم برد.

انقلاب آمد و در قلب هستی جا گرفت و مبارز طلبید تا نمادی از پیروزی همیشه حق علیه باطل باشد.

این اسلام بود که با تمام ذخایر و قدرتش به میدان جهاد آمد و سنگر طاغوت و ستم را در هم ریخت و انقلاب را به پیروزی رساند.

آن روز دیو گریخته و فرشته آمده بود؛ و چه حتمی است وعده‌های حق.

در انقلاب، قصه کربلا را شنیدیم. در انقلاب، حسین را اجابت کردیم. و در انقلاب، دانستیم راز حیات و جاودانگی، شهادت و مردن برای خداست.

این روزها، به خاطر همان روزها، به خاطر حسین، به خاطر عاشورا، به خاطر آنچه بوده و هست و شنیده‌ایم، انقلاب را حفظ می‌کنیم.

انقلاب اسلامی، خونی است که برای همیشه در رگ‌های غیرت و شجاعت ایران جاری است.

اینک ماییم و انقلاب اسلامی که یادگار امام راحل است.

انقلاب آمد؛ با ردای سرخ؛ تا آبروی سبز عشق نریزد. آمد تا دین سبز به تاراج دنیای سیاه نرود.

انقلاب آمد و قطعه‌‎ای از جغرافیای خاک جهان را کربلایی کرد و بخشی از تقویم تاریخ قرن را عاشورایی.