آقا! کسی که امروز به تعزیت خاندان تو برخاسته، می‌خواست دیروز باشد و هواخواهی‌اش را با نثار جان خویش به تماشا بگذارد.

مولا! از چهلمین شب عروج آسمانی‌ات، چندین چله گذشته است که در شمار نیست؛ اما زخم‌ها همچنان تازه و مرثیه‌ها خواندنی است.

خورشید، سر به تاریکی گذاشته است و غم، زانو زده در برابر کاروان و افتاده عکس ماه لب گودی و زنی در جست‌وجوی یوسف زیبای بی کفن.

امروز، دل زینب علیها السلام برای خلوت مزار جدش پر می‌کشد تا به دور از چشم خون بار رباب و سکینه و سجاد علیه السلام و این کاروان داغدار، پیراهن...

مولا! چهل روز است که چله نشین غربت توایم!

چهل پگاه است که چکاچک شمشیرها، خاموش شده و اندوه نیرنگ کوفیان، از حنجره خسته زینب علیها السلام فریاد می‌شود.

فریاد غربت حسین را باید از گلوی خشکیده طفلی شنید که گل پوش تیر وحشیانه سیاه دلان شد.

ای نخل‎های صبور، شاهدان بی‌زبان معرکه آتش و خنجر! آنچه را دیدید، در یک هم‌سرایی شاعرانه بر جهانیان عرضه کنید.

مرا با داغ نینوا تا قیامت پیمانی است ناگسستنی. آقا! عاشورایی‌ام کن.

سجاده نشین لحظه‌های سرخ عبادت! دستی برآور و سینه‌ام را عاشورایی کن. می‌خواهم پس از چهل وادی رنج و گریه، نام تو، مستی فزای دقایق عزایم باشد.