دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند

از این دو دیده به غیر از گنه نشد حاصل ببند چشم، که اهل بکا شدن خوب است ببین که قافله ی عمر می رود از پیش مرو به خواب که دور از خطا شدن خوب...

این تویى، بنده آلوده و شرمنده من این منم، خالق بخشنده ستّار بیا مگشا دست نیازت به عطاى دگران دل به من بسته و بگسسته ز اغیار بیا

شب ها که گرم اشک و مناجات می شویم قدری شبیه مادر سادات می شویم از نور فاطمه به سحر فیض می بریم تا معتکف به کنج خرابات می شویم

شده به یک سحری صاف کن دل خود را به آیه های خدا با صفا شدن خوب است به دل حقیقت محبوب را تو پیدا کن ز عشق های مجازی رها شدن خوب است

بیا که عبد مطیع خدا شدن خوب است شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است تمام حرف همین است که گنه نکنیم ز آن چه نفس بخواهد جدا شدن خوب است

غرق گنه ناامید مشو ز درگاه ما که عفو کردن بود در همه دم کار ما توبه شکستى بیا هرآنچه هستى بیا امیدوارى بجوى ز نام غفّار ما

درى بگشا ز رحمت یا الهى به روى بى پناه عذرخواهى نوازش کن تو بارى خسته اى را عنایت کن تو دل بشکسته اى را

هزار مرتبه کردم فرار و دیدم باز تو از کرم به من آغوش خویش کردی باز به لطف و رحمت و عفو و کرامتت نازم که می‌کشی تو ز عبد فراری خود ناز

گر چه ما غرق گناهیم ولی از سر لطف می کنی باز مدارا همه را می بخشی به علی، احمد و زهرا، به حسین و به حسن تو، به این حُرمت اَسما همه را می بخشی