یار همایون منظرم، آخر در آید از درم امید خوش می‌پرورم، زین نخل باری می‌رسد «مفتون» منال از یار خود، گر بر تو گاهی تلخ شد کز گل بدان لطف و...

علم به دوش بگیر ای سوار صبح امید که چشم عالم وآدم بر این علمداری است از آن زمان که تو رفتی بهار خشکیده است دل زمانه تَرَک خورده، تشنه ی یاری...

امیر بى قرینه کى مى آیی؟ کشم ناله ز سینه کى مى آیی؟ عزیزم فاطمه چشم انتظاره سحر خیز مدینه کى مى آیی؟

چه سازم هر چه سازم دل غمینم کجایی تا بیام پیشت بشینم؟ دلم حیرون، چشام گریون همیشه کجا رو بنگرم رو تو ببینم؟

برای دیدن روی تو ناله ها دارم خوشم اگر چه غریبم ولی تو را دارم تمام سوز دل من ز ناله های شماست ز درد هجر تو سوز ی در این صدا دارم

مانند کویر خشک، بی جان هستیم دلواپس لحظه های طوفان هستیم از اوّل شب تا سحر هر جمعه ما منتظر امام باران هستیم

ای منتقم آل علی کعبه مهیّاست بردار ز رخ پرده که با تو ظفر آید داریم امید تو امید دل ارباب دانیم که هجران تو آخر بسر آید

این جمعه هم گذشت و خبر از شما نشد من منتظر نشستم و دردم دوا نشد کردم دعاکه یوسف زهرا ببینمت آقا چه شد که حاجت قلبم روا نشد

حرف هجران شده بسیار به هم ریخته‌ام باز از دوری دلدار به هم ریخته‌ام کاش ای کاش فقط نیمه نگاهی می‌کرد به منِ عاشق بیمار ... به هم ریخته‌ام

بوی ظهور می‌رسد از کوچه‌های ما نزدیک‌تر شده به اجابت دعای ما دیگر دو بال آرزویمان شکسته است از انتظار پر شده حال و هوای ما