اندیشه از سرما مکن، سر می‌شود دوران دی شب را سحر باشد ز پی، آخر بهاری می‌رسد ای منتظر غمگین مشو، قدری تحمل بیشتر گردی به پاشد در افق، گویی...

ای تیر نگاهت به دل زار کجایی ای روی گلت شمع شب تار کجایی آرام و قرار دل بی تاب و شکیبم آرام وقرار دل بیمار کجایی

چشمم به جز بروی تو بینا نمی شود مایل به سیر و گشت و تماشا نمی شود عالم اگر به طنز شود چون تو نیستی لب‌های من به خنده دگر وا نمی شود

الا که راز خدایی، خدا کند که بیایی تو نور غیب نمایی، خدا کند که بیایی شب فراق تو جانا خدا کند به سرآید سرآید و تو برآیی، خدا کند که بیایی

صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر یک آدینه دارد  بی‌‌تو حتی مهربانی حالتی از کینه دارد بی‌تو می‌گویند تعطیل است کار عشقبازی  عشق اما کی خبر از شنبه...

گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را به هر گل می‌رسم می‌بویم او را گل من نی بود این و نه آنست گل من مهدی صاحب زمان است

در غروب جمعه ما دلخون شدیم از غم عشق تو ما مجنون شدیم در حرم بودیم بهر غفلتی از حریم آن حرم بیرون شدیم

امشب نشسته بر دلم غم‌های عالم          بی تو گذشت امروز هم آقای عالم امروز هم حتی خبر از تو نیامد شب آمد و من ماندم و غم‌های عالم

چون بیاید عشق را معنای دیگر می‌کند چون بیاید دردها را جمله درمان می‌کند چون بیاید نارها همچون گلستان می‌کند چون بیاید رازهای خفته سر وا می‌کند

روز و شب فکر و خیالم شده آن یار کجاست؟  آن ذخیره گوهر عالم اسرار کجاست؟ آن سفر کرده چرا از سفرش بازنگشت؟ وان که ما را به غمش کرده گرفتار کجاست؟