كسي كه عشق مي‌ورزد، توجهش به آن زيبايي غيرجسماني‌ است كه با گذشت زندگاني، رنگ نمي‌بازد. نه اينكه عشق، كور باشد، نه؛ عشق، ريشه و گوهر وجودي را...

عشق بادوام، بزرگترين پاداشي‌ست كه در ازاي شكيبايي، از آن بهره‌مند مي‌شويم.(لئوبوسكاليا)

یه قلب مهربونُ عاشق واسه انسان بزرگترين ثروته و بدونِ اون حتي با داشتن هوشِ زياد، انسان فقيره.(مارك تواين)

در هر كاري كه انجام مي‌دهيم، فرصتي [زماني] براي عشق نهفته است.(لئوبوسكاليا)

خوب است فراموش نكنيم كه عشق، همانند زمان، چشم به راه كسي نمي‌ماند.(لئوبوسكاليا)

هنگامي كه عشق با صميميت [يكدلي] ژرف همراه شود، به مرتبه‌ي والاترين تجربه‌ي انساني مي‌رسد.(لئوبوسكاليا)

آنجا كه عشق، حضوري نيرومند داشته باشد، دلشوره و نوميدي و ترس از ميان مي‌رود.(لئوبوسكاليا)

عشق، زاده‌ي احساس است، ولي پرورده‌ي خرد است. اگر اين دو آميزه‌ي جوهري به تعادل برسند، بقاي عشق و رشد ما در آن، تضمين خواهد شد.(لئوبوسكاليا)

اين پندار كه شايد زماني بهتر يا مناسب‌تر از اين هم بتوان عشق ورزيد، براي بسياري، يك عمر پشيماني به بار آورده است.(لئوبوسكاليا)

نمي‌توان عشق ورزيد و از خير چيزي هم نگذشت.(لئوبوسكاليا)