راهبردهای کنترل فراشناختی فکر که به منظور حذف و بیرون راندن افکار از هشیاری انجام می شوند، احتمالا مؤثر نیستند، هر چند اغلب بیماران گزارش می کنند که از این راهبردها استفاده می کنند.

در این مقاله به بررسی شواهدی از نقش فراشناختها در اختلال‌های روان شناختی، آن طور که توسط رویکرد نظری درمان فراشناختی مطرح شده است، می پردازد.

بیمار به منظور فراهم ساختن زمان بیشتر برای نشخوار فکری یا برای افزایش آرامش خود، فعالیت‌هایش را کاهش میدهد، چون به غلط معتقد است که نشخوار فکری فرصت ارزشمندی برای بهبودی فراهم می سازد.

نشخوار فکری خصیصه‌ی محوری سندرم شناختی- رفتاری در افسردگی است. نشخوار فکری به شیوه‌های مختلف تعریف شده است، اما به طور کلی، به افکار تکراری غیرقابل کنترل درباره‌ی مشکلات شخصی اطلاق می شود.

برخی افراد، علاوه بر ملاک حافظهی ناکارآمد، از راهبردهای توجهی به عنوان بخشی از برنامه ی خود برای کاهش یا حذف تهدید استفاده می کنند.

می توان از بیمار خواست که به طور فعالانه در حالی که در تماس با اشیا است، افکار یا احساسات خطرناکی را به ذهنش بیاورد و منتظر بماند تا ببیند که آیا رویداد فاجعه بار رخ میدهد یا خیر.

تلاش برای کاهش تهدید یا خلاص شدن از افکار مزاحم از طریق پاسخ های خنثی سازی بخشی از سندرم شناختی- توجهی است و مانع چالش با باورهای مربوط به اهمیت افکار مزاحم می شود.

وسواس‌ها معمولا افکاری عجیب و غیرعادی مانند افکار آسیب زدن به کودکان، یا برقراری رابطه ی جنسی با حیوانات، یا دیدن تصاویر ذهنی از نوع جنسی یا خشونت آمیز هستند.

احساسات و تنقر بیمار که به عنوان دلیل وجود آلودگی سوء تعبیر می شدند، باعث تشدید ارزیابی او از تهدید شد.

باورهای فراشناختی درباره‌ی افکار یا احساسات مزاحم، در پی اصطلاحات معرفی شده از سوی را چمن برای توصیف تحریف های شناختی در اختلال وسواس «باورهای آمیختگی» نام گذاری شده اند