هر کرا يار يار مي‌افتد شاعر : خواجوي کرماني مقبل و بختيار مي‌افتد هر کرا يار يار مي‌افتد هر دمم در کنار مي‌افتد اي بسا در که از محيط سرشک تاب در جان مار مي‌افتد ...

چون طره عنبر شکنش در شکن افتد شاعر : خواجوي کرماني از سنبل تر سلسله برنسترن افتد چون طره عنبر شکنش در شکن افتد چون ژاله که بر برگ گل ياسمن افتد داني که عرق بر رخ خوبش...

از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد شاعر : خواجوي کرماني صد عاشق دلسوخته در بحر غم افتد از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد آتش بمغيلان و دخان در حرم افتد مشتاق حرم گر بزند...

چون مرا ديده بر آن آتش رخسار افتد شاعر : خواجوي کرماني آتشم بردل پرخون جگر خوار افتد چون مرا ديده بر آن آتش رخسار افتد زانکه معذور بود هر که در اين کار افتد مکن انکار...

هندوئي را باغبان سوي گلستان مي‌فرستد شاعر : خواجوي کرماني يا به ياقوت تو سنبل خط ريحان مي‌فرستد هندوئي را باغبان سوي گلستان مي‌فرستد يا خضر خطي بسوي آب حيوان مي‌فرستد ...

دل من زحمت جان برنتابد شاعر : خواجوي کرماني که در ملکي دو سلطان برنتابد دل من زحمت جان برنتابد عنان از کوي جانان برنتابد گرش همچون سگان کو برانند کسي کو بار هجران...

ياد باد آنکه نياورد ز من روزي ياد شاعر : خواجوي کرماني شادي آنکه نبودم نفسي از وي شاد ياد باد آنکه نياورد ز من روزي ياد که بکوه آيد و برسنگ نويسد فرهاد شرح سنگين دلي...

بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد شاعر : خواجوي کرماني بدان عرق که سحر بر عذار لاله فتاد بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد نقاب نسترن و گيسوي بنفشه گشاد بدان نفس که نسيم...

چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد شاعر : خواجوي کرماني آشوب در نهاد من ناتوان نهاد چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد ورني خدنگ غمزه چرا در کمان نهاد چشمت بقصد کشتن من مي‌کند...

گهي که شرح فراقت کنم بديده سواد شاعر : خواجوي کرماني شود سياهي چشمم روان بجاي مداد گهي که شرح فراقت کنم بديده سواد که گشته‌ام بهواي تو در وطن معتاد کجا قرار توانم گرفت...