ای یار! هنوز چهره ی زیبای تو را کسی ندیده، اما هزاران رقیب و مراقب داری؛ تو مانند غنچه ی ناشکفته ای هستی که صدها بلبل عاشق و شیدا بر آن نشسته است؛ معشوق بر عاشقان تجلی نکرده است، اما هزاران عاشق دارد.

آفرین بر تو باد ای باد صبا که پیک عاشقان و مشتاقان هستی! پیغام یارم را بده تا با کمال میل، جانم را فدای نام او کنم.

ای باد صبا! اگر به سرزمین یار من گذر کردی و بر پیچ و تاب زلف عطرآگین او وزیدی، بوی خوشی از گیسوی معشوق را برای من به ارمغان بیاور. بهترین هدیه برای عاشق، بوی خوشی از معشوق است.

قاصدی آمد و نامه ای از جانب آن یار عزیز را آورد؛ نامه ای خوش خط و خوشبو که مانند دعایی برای حفظ جان من بود.

از درگاه دوست امید دارم که نسبت به من گذشت و بخشایشی داشته باشد؛ چراکه گناهی مرتکب شده ام و آرزو دارم مرا مورد عفو قرار دهد.

ما عاشقان، همیشه با اخلاص و توجهی خاص سر بر خاک درگاه معشوق می گذاریم و آنچه را که برایمان پیش می آید، از خواست و اراده ی او می دانیم و به آن راضی هستیم.

آن یار دلربای گندمگون من که گویی شیرینی عالم را با خود دارد -در گفتار و کردار -چشمی مست و خمار و لبی خندان و دلی شاد دارد؛ معشوق من زیباترین زیبایان است.

دلم جایگاه عشق آن یار است و چشمم مانند کسی است که آینه در برابر او نگاه می دارد؛ دل و دیده ام محل تجلی چهره ی زیبای اوست. یاد او در دلم است و تصویری از چهره ی او در چشمم.

ای یار! پیچ و تاب گیسوی تو در راه کفر و دین، دامی گسترده است و همه را -چه کافر و چه مؤمن -گرفتار می سازد و همه ی اینها، نمونه ی کوچکی از کارهای عجیب و غریب توست؛ همه در پی کشف اسرار پیچیده ی الهی اند.

از فراق تو خون گریستم؛ آن قدر اشک ریختم که مردمک چشمانم غرق در خون شده است؛ ببین که حال دو چشم من و یا حال مردمی که در شوق دیدارت می سوزند، چگونه است؟