با فرزندی که مقررات خانواده را نمی پذیرد، چه باید کرد؟

کودکان و نوجوانانی هستند که مشکلات عمیقی با پدران و مادران خود دارند و اصلاً نمی توانند با آن ها سازگاری داشته باشند و رفتار بیمارگونه از خود نشان می دهند؛ و حتی گاهی رفتارهای خطرناک دارند. این نوع رفتار نشان می دهد که جایی در وجود فرد مریض است و رنج می برد و اگر در این شرایط تحمل اطرافیان بی نهایت باشد اضطرابش بیشتر می شود. در این وضع باید به نوجوان تفهیم کرد که رفتارش پذیرفتنی نیست و برای حل مشکل لازم است اقدام هایی انجام دهد. معمولاً در شرایط بسیار حاد، از آنجا که مشکل عمیق تر از آن است که به چشم بیاید، احتیاج به رسیدگی کارشناسانه تری به میان می آید. و معلوم می شود پدر و مادر یا فرزند، یا هر دو طرف با هم مشکل دارند و همزیستی آنان امکان پذیر نیست و زمان آن فرارسیده که با هم پیش مشاور امور خانواده بروند. پیشنهاد می شود که آن ها مدتی با هم زندگی نکنند. بنابراین اگر فرزندی بخواهد دائماً سوء استفاده کند و پدر و مادر و دیگران را آزار دهد، پدر و مادر باید قاطعانه برخورد کنند. فرقی بین دختر و پسر هم نیست. ولی والدین باید دقت کنند که تهدیدی نکنند که نتوانند آن را انجام دهند. خیلی وقت ها پدران و مادران به ما مراجعه می کنند و می گویند نمی توانند با این فرد زندگی کنند و او باید از نزدشان برود. اما بعد دنبال او می روند. وقتی این عمل تکرار شود، فرزند درمی یابد که این تهدیدها بی پایه و اساس است. پدر و مادر اگر می گویند بچه را در خانه نمی پذیریم، نباید او را بپذیرند. بلکه باید با وساطت شخصی ثالثی مثل روان شناس و یا یکی از افراد فامیل، او را مدتی به یکی از بستگان نزدیک یا مراکز درمانی بسپارند.
در یک زندگی که سیر طبیعی دارد، نوجوانان احساس می کنند که دیگران آنان را دوست دارند، به آن ها احترام می گذارند و توانایی های شان را می شناسند و آن را ارج می نهند. پدر و مادر نگران آن نیستند که اگر بچه حرکت کند، خطر دارد. حرکت کردن و رشد و تحول و نوآوری را در نوجوان به عنوان فعالیتی مثبت می بینیم نه رفتار تهدید کننده. رفتار تهدید کننده وقتی است که نوجوان اسباب خانه را بدزدد یا با اسلحه پدر و مادر را تهدید به مرگ کند که در آن مورد حتی می شود با پلیس تماس گرفت.
اگر نوجوانی والدینش را قبول نداشته باشد حتماً دلیلی دارد که باید بررسی شود. پدران و مادران یا دلیل آن را نمی فهمند یا نمی دانند چه باید بکنند. در اینجا مشاوره لازم است. بچه ها به طور طبیعی در دوران رشد به پدر و مادرشان آرمانی می نگرند. حالا باید دید چه عدم کفایتی وجود داشته که نوجوان نتوانسته نقش پدر و مادر را بشناسد. در هر حال این نشان دهنده ی کارکردی غلط و مشکلی خانوادگی است.
منبع مقاله:
رفعتیان، عبدالحسین، (1391)، مسؤلیت پذیری، تهران: نشرقطره، چاپ چهارم