انسان آزاده هميشه آزاده است، اگر حادثه اى براى او پيش آيد، صبر و شكيبايى دارد، و اگر مصيبتها بر او فرو ريزد، او را نمى شكند اگ

ابوبصير از امام صادق عليه السلام نقل كرده كه فرمودند:
اِنَّ الْحُـرَّ حُرٌّ عَلى جَميِع اَحْوالِهِ اِنْ نابَتْهُ نائِبَةٌ صَبَرَ لَها، وَ اِنْ تَدارَكَتْ عَلَيْهِ الْمَصائِبُ لَمْ تَكْسُرْهُ وَ اِنْ اُسِرَ وَ قُهِرَ وَ اسْتُبْدِلَ بِالْيُسْرِ عُسْراً؛

كسى كه حرفى از كتاب خدا را بشنود بدون آن كه بخواند خداوند حسنه اى براى او مى نويسد، و گناهى را از او مى بخشد، و يك درجه او را ب

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
«مَنْ اِسْتَمَعَ حَرْفاً مِنْ كِتابِ اللّهِ مِنْ غَيْرِ قَراءَةٍ كَتَبَ لَهُ حَسَنَةً، وَ مَحى عَنْهُ سَيِّئةً وَ رَفَعَ لَهُ دَرَجَةً»؛

هنگامى كه به آيه اى كه ياد بهشت است رسيدى از خدا بهشت بطلب، و وقتى به آيه اى كه يادآور آتش است رسيدى از آن به خدا پناه ببر.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
اِذا مَرَرْتَ بِآيَةٍ فيها ذِكْرُ الْجَنَّةِ فَاسْأَلِ اللّهَ الْجَنَّةَ، وَ اِذا مَرَرْتَ بِآيَةٍ فيها ذِكْرُ النّارِ فَتَعَوَّذْ بِاللّهِ مِنَ النّارِ»؛

امام صادق (علیه السلام) به نقل از پدرانشان(علیهم السلام) فرمودند: دو گروهند که اگر اصلاح بشوند امّت من اصلاح خواهند شد و چنانچه

امام صادق علیه السلام به نقل از پدرانشان علیهم السلام فرمودند:
صِنْفانِ اِذا صَلُحا صَلُحَتْ اُمَّتى، وَ اِذا فَسدا فَسَدَتْ اُمَّتى: اَلاُمَراءُ وَ القُرّاءُ؛

اگر كسى از قرآن يك حرف بياموزد، خداوند براى او ده حسنه مى نويسد، و ده گناه از او مى بخشد، و ده درجه او را بالا مى برد، فرمود: ن

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
«مَنْ تَعَلَّمَ مِنْهُ حَرْفاً ظاهِراً، كَتَبَ اللّه ُ لَهُ عَشْرَ حَسَناتٍ، وَ مَحا عَنْهُ عَشْرَ سَيِّئاتٍ، وَ رَفَعَ لَهُ عَشْرَ دَرَجاتٍ، قالَ لا اَقُولُ بِكُلِّ آيَةٍ، وَ لكِنْ بِكُلِّ حَرْفِ باءٍ، اَوْتاءٍ اَوْشِبْهِهِما»؛

شايسته است كه انسانِ مؤمن نميرد تا قرآن را بياموزد يا در حال آموزش آن باشد.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
«يَنْبَغى لِلْمُؤمِنِ اَنْ لا يَمُوتَ حَتّى يَتَعَلَّمَ القرآنَ، اَوْ يَكُونَ فى تَعَلُّمِهِ»؛

قرآن، عهدنامه خدا به بندگان اوست، پس شايسته است مسلمان در عهدنامه اش بنگرد، و روزى پنجاه آيه از آن بخواند.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
«اَلقُرْآنُ عَهْدُاللّه ِ اِلى خَلْقِهِ، فَقَدْ يَنْبَغى لِلْمَرْءِ المُسْلِمِ اَنْ يَنْظُرَ فى عَهْدِهِ، وَ اَنْ يَقْرَأ مِنْهُ فى كُلِّ يَوْمٍ خَمْسينَ آيةً»؛

مؤمنى كه در جوانى قرآن بخواند، قرآن با گوشت و خون او مخلوط مى شود، و خدا او را با سفيران بزرگوار و نيكوكار قرار مى دهد و روز قي

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
«مَنْ قَرَءَ القُرْآنَ وَ هُو شابٌّ مُؤْمِنٌ اِخْتَلَطَ القُرْآنُ بِلَحْمِهِ وَ دَمِهِ، وَ جَعَلَهُ اللّه ُ مَعَ السَفَرَةِ الكِرامِ البَرَرَةِ وَ كانَ القُرآنُ حَجيجاً عَنْهُ يَوْمَ القيامَةِ»؛

خانه اى را كه مسلمانى در آن است و قرآن تلاوت مى كند اهل آسمان آن را مى بينند همانگونه كه مردم دنيا ستاره نورانى را در آسمان مى

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
«اِنَّ البَيْتَ اِذا كانَ فيهِ المُسْلِمُ يَتْلوُ القُرْآنَ يَتَراءاهُ اَهْلُ السَماءِ كَما يَتَراءى اَهُلُ الدُّنيا اَلْكَوْكَبَ الدُرِّىَّ فى السَّماءِ»؛

از مروّت نيست كه انسان آنچه را كه در سفر ديده، از ريز و درشت و خوب و بد، بازگو كند.

امام صادق علیه السّلام فرمودند:
لَيْسَ مِنَ الْمُرُوَّةِ أَن يُحَدِّثَ الرَّجُلُ بِما يَلْقى فى سَفَرِهِ مِنْ خَيْرِ وشَرٍّ؛