قدم دایم زبار غصه خم بی چو مو خونین دلی در دهر کم بی زغم یکدم مو آزادی ندیرم دل بیچارهٔ مو کوه غم بی

به لامردم مکان دلبرم بی سخنهای خوشش تاج سرم بی اگر شاهم ببخشد ملک شیراز همان بهتر که دلبر در برم بی

نپنداری که زندان خوشترم بی سرم بو گوی میدان خوشترم بی چو گلخن تار و تاریکه به چشمم گلستان بی ته زندان خوشترم بی

دلم از سوز عشق آتش بجان بی بکامم زهر از آن شکر دهان بی همان دستان که با ته بی بگردن کنونم چون مگس بر سر زنان بی

جهان خوان و خلایق میهمان بی گل امروز مو فردا خزان بی سیه چالی که نامش را نهند گور بما واجن که اینت خانمان بی

خدایی که مکانش لامکان بی صفابخش جمال گلرخان بی پدید آرندهٔ روز و شب و خلق که بر هر بنده او روزی رسان بی

زخور این چهره‌ات افروته‌تر بی تیر عشقت بجانم روته‌تر بی مرا اختر بود خال سیاهت ز مو یارا که اختر سوته‌تر بی

چه خوش بی وصلت ای مه امشبک بی مرا وصل تو آرام دلک بی زمهرت ای مه شیرین چالاک مدامم دست حسرت بر سرک بی

شب تار و بیابان پرورک بی در این ره روشنایی کمترک بی گر از دستت برآید پوست از تن بیفکن تا که بارت کمترک بی

دلا راه تو پر خار و خسک بی درین ره روشنایی کمترک بی گر از دستت بر آید پوست از تن بیفکن تا که بارت کمترک بی