در اشکم بدامان ریته اولی خون دلم ز چشمان ریته اولی بکس حرفی ز جورت وانواجم که حرف جور پنهان ریته اولی

غم اندر سینهٔ مو خانه دیری چو ویرانه که بوم آشانه دیری فلک اندر دل مسکین مو نه ازین غم هرچه در انبانه دیری

کشیمان ار بزاری از که ترسی برانی گر بخواری از که ترسی مو با این نیمه دل از کس نترسم دو عالم دل ته داری از که ترسی

کشم آهی که گردون پر شرر شی دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی بترس از برق آه سوته دیلان که آه سوته دیلان کارگر شی

دل دیوانه‌ام دیوانه‌تر شی خرابه خانه‌ام ویرانه‌تر شی کشم آهی که گردون را بسوجم که آه سوته دیلان کارگر شی

دل بی عشق را افسردن اولی هر که دردی نداره مردن اولی تنی که نیست ثابت در ره عشق ذره ذره به آتش سوتن اولی

بمو واجی چرا ته بیقراری چو گل پروردهٔ باد بهاری چرا گردی بکوه و دشت و صحرا بجان او ندارم اختیاری

خدایا دل ز مو بستان بزاری نمی‌آید ز مو بیمار داری نمیدونم لب لعلش به خونم چرا تشنه است با این آبداری

مرا دیوانه و شیدا ته دیری مرا سرگشته و رسوا ته دیری نمیدونم دلم دارد کجا جای همیدونم که دردی جا ته دیری

برویت از حیا خوی ریته دیری دو ابرویت بناز آمیته دیری به سحر دیده در چاه زنخدان بسی هاروت دل آویته دیری