مو آن باز سفیدم همدانی لانه در کوه دارم سایبانی به بال خود پرم کوهان به کوهان به چنگ خود کرم نخجیر بانی

گرم خوانی ورم رانی ته دانی گرم درتش بسوزانی ته دانی ورم بر سر زنی الوند و میمند همی واجم خدا جانی ته دانی

هر آن کالوند دامان مو نشانی دامان از هر دو عالم در کشانی اشک خونین پاشم از راه الوند تا که دلبر بپایش برفشانی

من دل سوته را لایق ندونی که در دیوان عشاقت بخونی هزارون بارم از خونی ببو کم ز تو زیرا که بحر بیکرونی

در اشکم بدامان ریته اولی خون دلم ز چشمان ریته اولی بکس حرفی ز جورت وانواجم که حرف جور پنهان ریته اولی

اگر دل دلبری دلبر کدامی وگر دلبر دلی دل را چه نامی دل و دلبر بهم آمیته وینم ندانم دل که و دلبر کدامی

کسیکه ره بفریادم برد نی خبر بر سرو آزادم برد نی همه خوبان عالم جمع گردند کسیکه یادت از یادم برد نی

دل شاد از دل زارش خبر نی تن سالم زبیمارش خبر نی نه تقصیره که این رسم قدیمه که آزاد از گرفتارش خبر نی

ته که دور از منی دل در برم نی هوایی غیر وصلت در سرم نی بجانت دلبرا کز هر دو عالم تمنای دگر جز دلبرم نی

دلی چون مو بغم اندوته ای نی زری چون جان مو در بوته‌ای نی بجز شمعم ببالین همدمی نه که یار سوته دل جز سوته‌ای نی