مو احوالم خرابه گر تو جویی جگر بندم کبابه گر تو جویی ته که رفتی و یار نو گرفتی قیامت هم حسابه گر تو جویی

به جز این مو ندارم آرزویی که باشد همدم مو لاله‌رویی اگر درد دلم واجم به کوهان دگر در کوهساران گل نرویی

نگار تازه خیز ما کجایی بچشمان سرمه ریز ما کجایی نفس بر سینهٔ طاهر رسیده دم رفتن عزیز ما کجایی

ته که نوشم نه‌ای نیشم چرایی ته که یارم نه‌ای پیشم چرایی ته که مرهم نه‌ای بر داغ ریشم نمک پاش دل ریشم چرایی

ز دل بیرون نبجتم ناله نایی ز مژگان تر مو ژاله نایی شوی نایه که مو خوابت بوینم به بخت مو به چشم لاله نایی

عزیزون از غم و درد جدایی به چشمونم نمانده روشنایی گرفتارم بدام غربت و درد نه یار و همدمی نه آشنائیی

به قبرستان گذر کردم صباحی شنیدم ناله و افغان و آهی شنیدم کله‌ای با خاک می‌گفت که این دنیا نمی‌ارزد به کاهی

ته که خورشید اوج دلربایی چنین بیرحم و سنگین دل چرایی به اول آن همه مهر و محبت به آخر راه و رسم بی وفایی

ز دل مهر تو ای مه رفتنی نی غم عشقت بهر کس گفتنی نی ولیکن شعله مهر و محبت میان مردمان بنهفتنی نی

بمیرم تا ته چشم‌ تر نبینی شرار آه پر آذر نبینی چنانم آتش عشقت بسوجه که از مو مشت خاکستر نبینی