درقلب هاي مؤمنان،شعله هاي عاشورايي هماره زنده و تابنده است.

عاشورا،آواي جاودان حنجره زخمي وجدان است.

عاشورا،فصل يتيمي گل ها وجوانه هاي ايمان است که با خون هاي پاک شهيدان آبياري شده اند.

عاشورا،باهمه غم بار بودنش ،زيباترين تابلويي است که شگفت انگيزترين قطعه هستي را نمايش مي دهد.

اصغر که نسیم عشق مویش بوسید خورشید ولایت سر و رویش بوسید می خواست حسین تا ببوسد لب او تیر آمد و زودتر گلویش بوسید

کسی چون من گل پرپر نبیند گلـوی پـاره اصغـر نبینـد بدست خویش کندم قبر او را که این قنداقه را مادر نبیند

ماهی که ز آفتاب روشن تر بود لب تشنه آب و تشنه باور بود می رفت و دل از حسین می برد که او پیغمبر کربلا، علی اکبر بود

عشقی به حسین عشق زینب نشود این عشق جدا ز شیعه یارب نشود در روز و شبی که من نگریم ز غمش آن شام سحر و آن سحرم شب نشود

امــام صابــران بـودم، خمیدم جدا از شاخه شد یـاس امیدم چو دست از جسم عباسم جدا شد سـر خود را به نوک نیزه دیدم

بهـارِ بـاغِ دل از گریـه محـرّم توست بهشت، برگ گلی از شراره غـم توست محرمت بـه من احرامی سیـه بخـشید کسی که مَحرم این جامه گشت، محرم توست...