سلام بر آن بزرگواری که وقتی بار عام می‌دهد، سهم هر دل شکسته را تمام می‌دهد. خانه‌اش مشهد الرضاست.

اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد... مأمون، ظالمانه درختی را قطع کرد که طوبا بود.

در اوج غربت و غم زهر کینه یارش بود میان حجره دلش تنگ گلعذارش بود در آرزوى جوادش دمى قرار نداشت به آخرین نفسش چشم انتظارش بود شهادت امام رضا...

کعبه‌ی اهل ولاست صحن و سرای رضا شهر خراسان بُوَد کرب و بلای رضا در صف محشر خدا مشتری اشک اوست هر که در اینجا کند گریه برای رضا شهادت امام...

خواهی اگر ای دل که شود مشکلت آسان در برزخ و در حشر نباشی تو هراسان بگشای به درگاه رضا دست گدایی بنشین به در خانه‌ی سلطان خراسان شهادت...

دلم برای تو پر می کشد امام غریب غمت ز سینه شرر می کشد امام غریب زیارت تو که فوق همه زیارت هاست دل مرا به سفر می کشد امام غریب شهادت امام...

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست دل آتش‌زده‌ام، شمع عزاخانه تـوست جگر سوخته، خاکستر پروانه تـوست شعله‌های دلم از آه غریبـانه تـوست شهادت...

شب شهادت مولای مهرپرور ماست کسی که سایه لطفش پناهِ کشور ماست شب شهادت هشتم امام معصوم است که آستانه او قبله گاه باور ماست شهادت امام...

بیا از مدینه ای نور چشمان ترم بین که از زهر جفا پاره شد این جگرم چشم من مانده به در کجایی ای جواد من ای عزیز دل من بیا برس به داد من شهادت...

عاقبت از زهر مأمون، پاره شد قلب رضا در میان حجرۀ در بسته، می‌زد دست و پا گه، جوادش را، گهی معصومه، را می‌زد صدا داغ او تا صبح محشر، بر دل...