سلام بر آن بزرگواری که وقتی بار عام می‌دهد، سهم هر دل شکسته را تمام می‌دهد. خانه‌اش مشهد الرضاست.

اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد... مأمون، ظالمانه درختی را قطع کرد که طوبا بود.

در اوج غربت و غم زهر کینه یارش بود میان حجره دلش تنگ گلعذارش بود در آرزوى جوادش دمى قرار نداشت به آخرین نفسش چشم انتظارش بود شهادت امام رضا...

کعبه‌ی اهل ولاست صحن و سرای رضا شهر خراسان بُوَد کرب و بلای رضا در صف محشر خدا مشتری اشک اوست هر که در اینجا کند گریه برای رضا شهادت امام...

خواهی اگر ای دل که شود مشکلت آسان در برزخ و در حشر نباشی تو هراسان بگشای به درگاه رضا دست گدایی بنشین به در خانه‌ی سلطان خراسان شهادت...

دلم برای تو پر می کشد امام غریب غمت ز سینه شرر می کشد امام غریب زیارت تو که فوق همه زیارت هاست دل مرا به سفر می کشد امام غریب شهادت امام...

ای آنکه تو در غربت سر به گریبان داری در خلوت خود شبها شام غریبان داری از تربت تو عیسی، اکسیر شفا دارد موسای کلیم اینجا، دستی به دعا دارد ...

ای غریب خراسان سیدی یا رضاجان داغ تو بر دل ما چشم ما بر تو گریان سینه‌ات پر شراره دیده‌ات پر ستاره هم غمت بی‌شماره هم جگر پاره پاره شهادت...

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست دل آتش‌زده‌ام، شمع عزاخانه تـوست جگر سوخته، خاکستر پروانه تـوست شعله‌های دلم از آه غریبـانه تـوست شهادت...

بیا از مدینه ای نور چشمان ترم بین که از زهر جفا پاره شد این جگرم چشم من مانده به در کجایی ای جواد من ای عزیز دل من بیا برس به داد من شهادت...