بزرگ ترین عید بشریت، ظهور حضرت حجت علیه السلام است. ما منتظر آن روز بزرگیم که بی همتاست.

بهار، فصل اندیشیدن است؛ اندیشیدن به زمستان و آنچه گذشت؛ اندیشیدن به بهار و رویش فضیلت های انسانی.

صدای پای بهار، تمام جنبندگان را به هوش می آورد؛ زندگی و جنبش، رویش و زایش آغاز می شود.

سکون و سکوت، و رکود و رخوت زمستان به خاک سپرده می شود و پرستوها به آشیانه هایشان بازمی گردند.

دستان پرنوازش بهار، طبیعت یخ زده را از خواب بیدار می کند.

صدای پای جویباران لحظه به لحظه نزدیک تر می شود. ناله دانه ای که با تمام توان خاک را می شکافد تا چهره از نقاب خاک بر کشد، خنده بر لبان بهار می...

تو را در بهار صدا می زنم؛ نامت گُلی می شود میان دستانم. بهار تنها با آمدن او زیبا می شود؛ برای ظهورش دعا کنیم!

جان مایه نوروز تحول است؛ یعنی حرکت کردن به سوی وضعیت مطلوب، و بازگشت به فطرت انسانی، و زدودن غبارها!

عید حقیقی، عید حرکت کردن در دو جهت بیرون و درون، و پاک سازی آن دو از پلیدی های ظاهری و باطنی است.

شکوفه ها، شهیدان کشور بهارند که با کفن زاده می شوند.