بیقرار تو ام و در دل تنگم گله هاست آه ! بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله...

تو را خواهم وگرنه یار کم نیست گلی خواهم وگرنه خار کم نیست گلی خواهم که در سایه اش بنشینم وگرنه سایه ی دیوار کم نیست

یک سلام از بی کسی تقدیم تو از دورن کوچه ی دلواپسی تقدیم تو هستی من گرچه ناقابل ولی تقدیم تو یک سبد گل های ناز اطلسی تقدیم تو

به قلبم نشستی نگفتم چرا دلم را شکستی نگفتم چرا یکی خواب شبهای من را ربود چو دیدم تو هستی نگفتم چرا

هرچه زدم بی تو دلم وا نشد جز تو کسی باب دل ما نشد هرچه گنجشک شدم و به آسمون ها رفتم هم نفسی مثل تو پیدا نشد

گرچه دوری ز برم همسفر جان منی قطره اشکی در دیده ی گریان منی این مپندار که یادت برود از نظرم خاطرت جمع که در قلب پریشان منی

فریاد زدم بدونی بیزارم از جدایی دلم برات تنگ شده عزیز دل کجایی ؟

آنان که ز ما دور ولی در دل و جانند بسیار گرامی تر از آنند که بدانند

گرچه دوست نمی خرد ما را به ریالی ولی نفروشم تار مویش به جهانی