خدایا دل ز مو بستان بزاری نمی‌آید ز مو بیمار داری نمیدونم لب لعلش به خونم چرا تشنه است با این آبداری

مرا دیوانه و شیدا ته دیری مرا سرگشته و رسوا ته دیری نمیدونم دلم دارد کجا جای همیدونم که دردی جا ته دیری

مسلسل زلف بر رخ ریته دیری گل و سنبل بهم آمیته دیری پریشان چون کری زلف دو تا را بهر تاری دلی آویته دیری

سمن زلفا بری چون لاله دیری ز نرگس ناز در دنباله دیری از آن رو سه بمهرم بر نیاری که در سرناز چندین ساله دیری

گلان فصل بهاران هفته‌ای بی زمان وصل یاران هفته‌ای بی غنیمت دان وصال لاله رویان که گل در لاله زاران هفته‌ای بی

الاله کوهساران هفته ای بی بنفشه جو کناران هفته‌ای بی منادی میکره شهرو به شهرو وفای گلعذاران هفته‌ای بی

بهار آیو به هر شاخی گلی بی بهر لاله هزاران بلبلی بی بهر مرزی نیارم پا نهادن مبو کز مو بتر سوز دلی بی

بدنیای دنی کی ماندنی بی که دامان بر جهان افشاندنی بی همی لا تقنطوا خوانی عزیزا دلا یا ویلنا هم خواندنی بی

یقینم حاصله که هرزه گردی ازین گردش که داری برنگردی بروی مو ببستی هر رهی را بدین عادت که داری کی ته مردی

مو را نه فکر سودایی نه سودی نه در دل فکر بهبودی نه بودی نخواهم جو کنار و چشمه سارون که هر چشمم هزارون زنده رودی