اگر دردم یکی بودی چه بودی وگر غم اندکی بودی چه بودی به بالینم طبیبی یا حبیبی ازین هر دو یکی بودی چه بودی

ز دست عشق هر شو حالم این بی سریرم خشت و بالینم زمین بی خوشم این بی که موته دوست دیرم هر آن ته دوست داره حالش این بی

دو چشمانت پیالهٔ پر ز می بی خراج ابروانت ملک ری بی همی وعده کری امروز و فردا نمیدانم که فردای تو کی بی

من آن شمعم که اشکم آتشین بی که هر سوته دلی حالش همین بی همه شب گریم و نالم همه روز بیته شامم چنان روزم چنین بی

هزاران لاله و گل در جهان بی همه زیبا به چشم دیگران بی آلالهٔ مو به زیبایی درین باغ سرافراز همه آلالیان بی

ز بیداد فلک یارون امان بی امان جستن روز آخرزمان بی اگر پاره کرم یخه بجا بو که وامو آسمان پرسرگران بی

سخن از هر چه واجم واتشان بی حدیث از بیش و از کم واتشان بی بدریا گر روم گوهر بر آرم هر آن گوهر که وینم واتشان بی

چه واجم هر چه واجم واته‌شان بی سخن از بیش و از کم واته‌شان بی بدریا مو شدم گوهر برآرم هر آن گوهر که دیدم واته‌شان بی

سیه بختم که بختم واژگون بی سیه روجم که روجم سرنگون بی شدم آوارهٔ کوی محبت زدست دل که یارب غرق خون بی

به لامردم مکان دلبرم بی سخنهای خوشش تاج سرم بی اگر شاهم ببخشد ملک شیراز همان بهتر که دلبر در برم بی