خوشا آندل که از خود بیخبر بی ندونه در سفر یا در حضر بی بکوه و دشت و صحرا همچو مجنون پی لیلی دوان با چشم تر بی

شبم از روز و روز از شو بتر بی دل آشفته‌ام زیر و زبر بی شو و روز از فراقت نالهٔ مو چو آه سوته جانان پر شرر بی

چه خوش بی‌مهربانی هر دو سر بی که یکسر مهربانی دردسر بی اگر مجنون دل شوریده‌ای داشت دل لیلی از آن شوریده تر بی

مدامم دل پر از خون جگر بی چو شمع آتش بجان و دیده تر بی نشینم بر سر راهت شو و روز که تا روزی ترا بر مو گذر بی

ز مشک‌تر سیه‌تر سنبلت بی هزاران دل اسیر کاکلت بی ز آه و ناله تاثیری ندیدم ز خارا سخت‌تر گویا دلت بی

بدریای غمت دل غوطه‌ور بی مرا داغ فراقت بر جگر بی ز مژگان خدنگت خورده‌ام تیر که هر دم سوج دل زان بیشتر بی

ز آهم هفت گردون پر شرر بی زمژگانم روان خون جگر بی ته که هرگز دلت از غم نسوجه کجا از سوته دیلانت خبر بی

مدامم دل براه و دیده تر بی شراب عیشم از خون جگر بی ببویت زندگی یابم پس از مرگ ترا گر بر سر خاکم گذر بی

عاشق آن به که دایم در بلا بی ایوب آسا به کرمان مبتلا بی حسن آسا بدستش کاسهٔ زهر حسین آسا بدشت کربلا بی

بسوی باغ و بستان لاله وابی همه موها مثال ژاله وا بی وگر سوی خراسان کاروان را رهانم مو سوی بنگاله وا بی