عاشق آن به که دایم در بلا بی ایوب آسا به کرمان مبتلا بی حسن آسا بدستش کاسهٔ زهر حسین آسا بدشت کربلا بی

جهان بی‌وفا زندان ما بی گل غم قسمت دامان ما بی غم یعقوب و محنت‌های ایوب همه گویا نصیب جان ما بی

بسوی باغ و بستان لاله وابی همه موها مثال ژاله وا بی وگر سوی خراسان کاروان را رهانم مو سوی بنگاله وا بی

تو آری روز روشن را شب از پی شده کون و مکان از قدرتت حی حقیقت بشنو از طاهر که گردید بیک کن خلقت هر دو جهان طی

ته کت نازنده چشمان سرمه سائی ته کت زیبنده بالا دلربایی ته کت مشکین دو گیسو در قفائی بمو واجی که سرگردان چرائی

عزیزان از غم و درد جدایی به چشمانم نمانده روشنائی بدرد غربت و هجرم گرفتار نه یار و همدمی نه آشنائی

به هر شام و سحر گریم بکوئی که جاری سازم از هر دیده جوئی مو آن بی طالعم در باغ عالم که گل کارم بجایش خار روئی

ز کشت خاطرم جز غم نروئی ز باغم جز گل ماتم نروئی ز صحرای دل بیحاصل مو گیاه ناامیدی هم نروئی

الهی دل بلا بی دل بلا بی گنه چشمان کره دل مبتلا بی اگر چشمان نکردی دیده بانی چه داند دل که خوبان در کجابی

غم عالم نصیب جان ما بی بدور ما فراغت کیمیا بی رسد آخر بدرمان درد هرکس دل ما بی که دردش بیدوا بی