هزاران دل بغارت برده ویشه هزارانت دگر خون کرده ویشه هزاران داغ ریش ار ویشم اشمرد هنو نشمرده از اشمرده ویشه

پریشان سنبلان پرتاب مکه خمارین نرگسان پرخواب مکه براینی ته که دل از مابرینی برنیه روزگار اشتاب مکه

درین بوم و برانم پرورش نه شوانم جا و روزانم خورش نه سری دیرم که مغزی اندرو نه تنی دیرم که پروای سرش نه

بدنیا مثل مو دل سوته‌ای نه بدرد سوز غم اندوته‌ای نه چسان بندم ره سیل دو دیده که این زخم دلم لو سوته‌ای نه

به کس درد دل مو واتنی نه که سنگ از آسمون انداتنی نه بمو واجن که ترک یار خود که کسیس یارم که ترکش واتنی نه

غمت در سینهٔ مو خانه دیره چو جغدی جای در ویرانه دیره فلک هم در دل تنگم نهد باز هر آن انده که در انبانه دیره

سحرگاهان که اشکم لاوه گیره زآهم هفت چرخ آلاوه گیره چنان از دیده ریزم اشک خونین که گیتی سر بسر سیلابه گیره

دل مو غیرته دلبر نگیره بجای جوهری جوهر نگیره دل مو سوته و مهر ته آذر نبی ناسوته آذر در نگیره

دل ارمهرت نورزه بر چه ارزه گل است آندل که مهر تو نورزه گریبانی که از عشقت شود چاک بیک عالم گریبان وابیرزه

درخت غم بجانم کرده ریشه بدرگاه خدا نالم همیشه رفیقان قدر یکدیگر بدانید اجل سنگست و آدم مثل شیشه