درخت غم بجانم کرده ریشه بدرگاه خدا نالم همیشه رفیقان قدر یکدیگر بدانید اجل سنگست و آدم مثل شیشه

دل مو بیتو زار و بی قراره بجز آزار مو کاری نداره زند دستان بسر چون طفل بدخو بدرد هجرت اینش روزگاره

مو را ای دلبر مو با ته کاره وگرنه در جهان بسیار یاره کجا پروای چون مو سوته دیری چو مو بلبل به گلزارت هزاره

زغم جان در تنم در گیر و داره سرم در رهن تیغ آبداره ندارم اختیاری از چه جوشش دل مو تاب این سودا نداره

سر سرگشته‌ام سامان نداره دل خون گشته‌ام درمان نداره به کافر مذهبی دل بسته دیرم که در هر مذهبی ایمان نداره

هر آن دلبر که چشم مست دیره هزاران دل چو ما پا بست دیره میان عاشقان آن ماه سیما چو شعر مو بلند و پست دیره

دلم میل گل باغ ته دیره درون سینه‌ام داغ ته دیره بشم آلاله زاران لاله چینم وینم آلاله هم داغ ته دیره

دلم میل گل روی ته دیره سرم سودای گیسوی ته دیره اگر چشمم بماه نو کره میل نظر بر طاق ابروی ته دیره

عزیزان موسم جوش بهاره چمن پر سبزه صحرا لاله زاره دمی فرصت غنیمت دان درین فصل که دنیای دنی بی اعتباره

غمم بیحد و دردم بی شماره فغان کاین درد مو درمان نداره خداوندا ندونه ناصح مو که فریاد دلم بی‌اختیاره