نیا مطلق بکارم این دل مو بجز خونابه اش نه حاصل مو داره در موسم گل جوش سودا چه پروایی کره اینجا دل مو

بهارم بی خزان ای گلبن مو چه غم کنده ببو بیخ و بن مو برس ای سوته دل یکدم به دردم ته ای امروز دل تازه کن مو

امان از اختر شوریدهٔ مو فغان از بخت برگردیدهٔ مو فلک از کینه ورزی کی گذاره رود خون از دل غمدیدهٔ مو

نوای ناله غم اندوته دونو عیار قلب خالص بوته دونو بوره سوته دلان واهم بنالیم که قدر سوته دل دلسوته دونو

مکن کاری که پا بر سنگت آیو جهان با این فراخی تنگت آیو چو فردا نامه خوانان نامه خونند تو وینی نامهٔ خود ننگت آیو

بی ته اشکم ز مژگان تر آیو بی ته نخل امیدم نی بر آیو بی ته در کنج تنهائی شب و روز نشینم تا که عمرم بر سر آیو

شبی کان نازنینم در بر آیو گذشته عمرم از نو بر سر آیو همه شو دیدهٔ مو تا سحرگاه بره باشد که یارم از در آیو

بدل چون یادم از بوم و بر آیو سر شگم بیخود از چشم تر آیو از آن ترسم من بر گشته دوران که عمرم در غریبی بر سر آیو

دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو سخنها میکرم سودش نمی‌بو ببادش میدهم نش میبرد باد در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو

بوره جانا که جانانم تویی تو بوره یارا که سلطانم تویی تو ته دونی خود که مو جز تو ندونم بوره بوره که ایمانم تویی تو