الهی سوز عشقت بیشتر کن دل ریشم ز دردت ریشتر کن ازین غم گر دمی فارغ نشینم بجانم صد هزاران نیشتر کن

بیا جانا دل پردرد مو بین سرشک سرخ و روی زرد مو بین غم مهجوری و درد صبوری همه برجان غم پرورد مو بین

اگر مستان هستیم از ته ایمان وگر بی پا و دستیم از ته ایمان اگر گبریم و ترسا ور مسلمان بهر ملت که هستیم از ته ایمان

ز یاد خود بیا پروا کریمان ازو کو التجا وا که بریمان کیه این تاب داره تا مو دارم نداره تاب این سام نریمان

پشیمانم پشیمانم پشیمان کاروانی بوینم تا بشیمان کهن دنیا به هیچ کسی نمانده به هرزه کوله باری می‌کشیمان

مو آن اسپید بازم سینه سوهان چراگاه مو بی سر بشن کوهان همه تیغی به سوهان میکرن تیز مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان

گلی کشتم باین الوند دامان آوش از دیده دادم صبح و شامان چو روج آیو که بویش وا من آیو برد بادش سر و سامان بسامان

خوشا آنان نه سر دارند نه سامان نشینن هر دو پا پیچن به دامان شو و روزان صبوری پیش گیرن بیاد روی دلداران مدامان

بوره ای دل بوره باری بشیمان مکه کاری کز آن گردی پشیمان یه دو روزی بناکامی سرآریم باشه روزی که گل چینیم بدامان

بوره منت بریم ما از کریمان بکشیم دست از خوان لئیمان کریمان دست در خوان کریمی که بر خوانش نظر دارند کریمان