ظهر عاشورا، زمین کربلا بود و حسین پیش خیل دشمنان، تنها خدا بود و حسین هر طرف پرپر گلی از شاخه‏ای افتاده بود و اندر آن گلشن، خزانِ لاله‏ها...

آن روز غریبانه و تنها جان داد پرورده آسمان، به صحرا جان داد اسرار شگفت عشق، معنا می‏شد وقتی که عطش کنار دریا جان داد

باز در جان جهان یکسره غوغاست حسین این چه شوری است که از یاد تو برپاست حسین؟ این چه رازی است که صد شعله فرو مرد و هنوز روشن از داغ تو ظلمت‏کده...

روز جان‏بازی یاران حسین است امروز کربلا عرصه میدان حسین است امروز آسمان محو تماشای فداکاری اوست ما سوا واله و حیران حسین است امروز

عالم همه خاک کربلا بایدمان پیوسته به لب خداخدا بایدمان تا پاک شود زمین ز ابنای یزید همواره حسین مقتدا بایدمان

گر بر ستم قرون برآشفت حسین بیداری ما خواست به خون خفت حسین آن‏جا که زمان محرم اسرار نبود با لهجه خون سِرّ گلو گفت حسین

خاک حرمت ، مهر نماز است حسین (ع) راه تو ، همیشه چاره‌ساز است حسین (ع) ای خون تو دشنه بر گلوگاه ستم از خون تو شیعه ، سرافزار است حسین(ع)

ای از ازل به مهر تو دل آشنا حسین وی تا ابد لوای عزایت به پا حسین هر ماه در عزای تو، ماه محرّم است هرجا بود به یاد غمت کربلا حسین

آیینه شدند و تابناک افتادند مانند سپیده، سینه‏چاک افتادند در پیش نگاه مهربان خورشید هفتادودو آسمان به خاک افتادند

باز شد ماه محرّم، کربلا را بنگرید حجّ عاشورای خون، سعی و صفا را بنگرید وعده‏گاه وصل جانان، قبله‏گاه اهل دل کوی هفتادودو قربانی، منا را...