آن‌سان که درخت، برگ را زیسته‌اید در عریانی، تگرگ را زیسته‌اید بیچاره به ما که زندگی را مردیم خوشبخت شما که مرگ را زیسته‌اید

آهنگ و سرود لب‌تان سوختن است اندیشه روز و شب‌تان سوختن است این چیست میان تو و پروانه و شمع؟ کز روز ازل مذهب‌تان سوختن است

یک دختر و آرزوی لبخند که نیست یک مرد پر از کوه دماوند که نیست یک مادر گریان که به دختر می‌گفت: بابای تو زنده است... هرچند که نیست

در خواب و خیال هم نرفتیم به جنگ بی رنج و ملال هم نرفتیم به جنگ ما نسل سپیدبخت سوم بودیم از راه شمال هم نرفتیم به جنگ

روز بیست و نهم اردیبهشت، روز درخشش نام ایران بر قلل جهان است.

در بیست و نهم اردیبهشت، چشم بر آفتاب محمد صلی الله علیه و آله داریم و پا در جاده ایثار.

در بیست و نهم اردیبهشت، عطر گل‌های همبستگی ملی و دینی در سراسر این وطن سرفراز خواهد پیچید. رودها سرود آزادگی بر لب، به سمت دریای وحدت و یکرنگی...

بیست و نهم اردیبهشت، روز تجلی عزت، اقتدار و بیداری ایران زمین، روز دریا شدن و خروشیدن است.

بیست و نهم اردیبهشت، روز سرودن شعر بلند حماسه و همبستگی است.

بیست و نهم اردیبهشت، یعنی تو توان اندیشیدن داری و حق انتخاب.