فرشتگان، بال هایشان را به انتظار حضور تو گسترده اند. نشستن تو بر بال ملائک شیرین باد.

دعا مرغ سبکبالی است که از فرش به عرش می رود. گوارایت باد! لحظه ای که آن را آفریدی و تو را به عرش رساند.

سراپا شوقیم و شور استجابت. دعاهایمان جان ما را شیرین کرده است. این شیرینی بر هر روز عمر ما گسترده باد!

امروز روز خودشناسی است. روزی که باید بدانی با تمام عظمتی که خداوند در وجود تو آفریده، چقدر در برایش حقیری؟!

عرفه روز دلدادگی مردان خداست. مردانی که هیچ تجارت و سودی آنها را از یاد یار غافل نمی کند. روزی که مقدمه عاشورایی شدن است.

روز عرفه، روز آشتی با لحظه های ملکوت، روز پرواز در هوای دلدادگی، روز یادآوری خود، بر خودشناسان گرامی باد.

عرفه، فرصتی است برای ایستادن و نظر کردن به جاده ای که تاکنون پیموده ایم، تا اگر راه را کج آمده ایم آن را اصلاح کنیم.

عرفه، روز صداقت با خود است، روز صراحت لهجه است. روز بارانی است که باید بیاید و دل را بشوید از زنگار غفلت، عرفه تولدی دیگر است.

عرفه، از آنجا جان می گیرد که «من عرفه نفسه، عرف ربّه» پس به خود بنگر تا خدا را در تک تک یاخته هایت حس کنی.

عرفه، روزی که بهترین انسان های زمین رو به آسمان بال می گیرند. سفیرانی که مزد سفارت خویش را با خون از خدا می گیرند و آن بودن در صف شهدای کربلاست....