این نوآوری‌ها شامل رادیوهای بادی، باتری‌های خورشیدی، اتصال وایرلس (وای فای، وایمکس)، لپ تاپهای یکصد دلاری، کافی نت ها، تلفن محلی و مراکز اینترنتی و تلفن های سلولی با قابلیت ارائه خدمات داده ای ، ایمیل و پیام رسانی متنی می شوند. تمامی این تحولات، ممکن است به پایان یافتن «شکاف دیجیتال» جهانی کمک نمایند. ضمنا، برخی ناظران بیان می کنند که نابرابری های عمده در دسترسی به اطلاعلات استمرار یافته است و حتی ممکن است عمیق تر نیز بشوند. جوامع پساصنعتی و اقتصادهای نوظهور که وسیعا به سرمایه گذاری در فناوری‌های دیجیتالی پیشرفته پرداختند، دستاوردهای اساسی ای در بهره وری، کسب کرده اند. این امر ممکن است آنان را تشویق نماید تا موفقیت خود را به تدریج گسترش دهند و این بخش از اقتصاد را حتی بیشتر نیز توسعه دهند و این مساله همچنان باقی است که فراسوی نوآوری های مختلف در این زمینه، بسیاری از فقیرترین جوامع در جهان، همچنان فاقد زیر ساخت و منابع اساسی برای متصل کردن جمعیت‌های روستایی خود به شبکه‌ها و بازارهای ارتباطات جهانی هستند.
با وجود، خیزش دسترس به تلفن‌های سلولی موبایل با قابلیت ارائه خدمات داده ای ، شواهد موجود در مورد توزیع (پراکندگی) کاربران اینترنت، نشان می دهد که شکاف نسبی بین جوامع فقیر و غنی در سطح جهان در سالهای اخیر، گسترده شده است. روندهای دسترسی به اینترنت از ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۷، بر مبنای داده‌های پیمایش اتحادیه بین المللی مخابرات است که به سنجش تعداد میانگین کاربران، از هر ۱۰۰ نفر ساکن در هر کشور، پرداخته است. مقایسه اقتصادهای دارای درآمد بالا، متوسط و پایین، بر مبنای سرانه GDP، بر اساس داده‌های بانک جهانی که بر حسب برابری قدرت خرید (PPP) بر مبنای سال پایه سنجیده شد، پرداخته است. میزان اندک جمعیت کاربران آنلاین از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۶ است. از ۱۹۹۶ به بعد استفاده از اینترنت به طور ناگهانی شروع به افزایش در ملت‌های پر در آمد نمود. این افزایش به شکل مداوم و سریع بود و تا ۲۰۰۷ ادامه یافته است. در سال ۲۰۰۷ غالب جمعیت ساکن در این کشورها، کاربران آنلاین اینترنت هستند. با وجود این، حتی در میان این کشورها نیز تفاوت‌های اساسی وجود دارد. به عنوان مثال: در اتحادیه اروپا، در ۲۰۰۷ تنها یک پنجم از تمامی خانوارها در بلغارستان و رومانی به اینترنت متصل بودند، درحالی که در هلند، سوئد و دانمارک این میزان سه چهارم بود.
این آمار نشان میدهد که انتشار اینترنت در میان اقتصادهای دارای درآمد متوسط در مقایسه با کشورهای ثروتمندتر، سریعتر است و عقب افتادگی این جوامع (دارای متوسط درآمد) در اتصال به اینترنت همچنان ادامه دارد و تا سال ۲۰۰۷ - جدیدترین سالی که داده‌های آن موجود است - بیش از یک چهارم (۲۹ درصد از مردم جوامع دارای درآمد متوسط، کاربران آنلاین اینترنت بودند، در حالی که، این میزان برای کشورهای پردرآمد (با درآمد بالا) تقریبا دو برابر (۵۸ درصد) بود. در بازارهای به سرعت در حال ظهور که مصرف کنندگان و تولید کنندگان عمده کالا و خدمات مرتبط با فناوری‌های اطلاعاتی نیز هستند، نظیر برزیل، چین، روسیه، آفریقای جنوبی و هند، گسترش دسترسی به اینترنت و ایمیل در میان طبقات متوسط متخصص شهری بیشترین میزان را داشته، که این دسترسی غالبا از طریق خدمات داده ای به وسیله تلفن های سلولی موبایل هوشمند بوده است تا کامپیوترهای سنتی .
یادداشت: جوامع جهان بر اساس سرانه GDP (بر مبنای سال پایه) PPP طبقه بندی شده اند. جوامع کم در آمد آنهایی هستند که درآمد سرانهای کمتر از ۱٫۹۹۹ دلار، جوامع با درآمد متوسط، ۱۴.۹۹۹ - ۲ دلار و جوامع پردرآمد نیز جوامعی با درآمد سرانه بالاتر از ۱۵ دلار هستند. منبع: مجموع داده‌های سری زمانی بین المللی آرتور. اس بانکس، ۲۰۰۷ - ۱۸۱۵؛ شاخص‌های توسعه جهانی بانک جهانی، ۲۰۰۸. در مقابل، على رغم وجود این روندها، مردم توسعه نیافته ترین کشورهای جهان (مانند کشور مالی) همچنان فاقد دسترسی به اینترنت، شامل اتصال از طریق کامپیوترهای دارای اتصالات باند پهن پرسرعت و نیز تلفن‌های سلولی با قابلیت خدمات داده ای، هستند. در این زمینه، بارزترین تضادها در آفریقا و آسیا وجود دارند. بر این اساس، اتحادیه بین المللی مخابرات برآورد می کند که کمتر از ۵ نفر از هر ۱۰۰ نفر آفریقایی در سال ۲۰۰۶ از اینترنت استفاده کرده اند، در حالی که این میزان برای کشورهای G8، یک نفر از هر دو نفر است.
بر اساس برآوردهای اتحادیه بین المللی مخابرات طی سال های اخیر استفاده از اینترنت، در جوامع کم در آمد، افزایش اندکی داشته است. این میزان در سال ۱۹۹۷. 0.06 درصد جمعیت بود که طی یک دهه بعد به ۶ درصد افزایش یافت. همانگونه که جدول ۲- ۴ نیز نشان می دهد، میزان شکاف جهانی را می توان به عنوان شاخصی برای تفاوت در میزان کاربران اینترنت در جوامع کم درآمد و پر در آمد، در نظر گرفت. گرچه، میزان نسبی» شکاف کاهش یافته است، اما، «میزان مطلق» آن پنج برابر شده است. (یعنی تقریبا از ۱۰ درصد در ۱۹۹۷ به ۵۳ درصد در ۲۰۰۷ رسیده است)
ادامه دارد..
منبع: جهانی شدن و تنوع فرهنگی، پیپا نوریس و رونالد اینگلهارت، ترجمه: عبدالله فاضلی و ساجده علامه،صص135-131، چاپ و نشر سپیدان، تهران، چاپ اول، ۱۳۹۵
