اگر مشخصاتی را که سهروردی و مفسران بلافصل او تعیین کرده اند جمع آوری کنیم می بینیم مفهوم «اشراق» ( که مصدر است و معنی آن درخشندگی و نورافشانی آفتاب است بهنگام برآمدن)

اهمیت آثار شهاب الدین یحیی سهروردی در نقشه ای خیالی در نقطه ی انشعاب طرق فکری و تقاطع راههای اندیشه قرار دارد. سهروردی درست هفت سال قبل از ابن رشد

هبة الله علی بن ملکا ابوالبرکات بغدادی، شخصیتی اصیل و جالب بود که در این جهان بسیار زیست ( 80 یا 90 سال)، و اندکی پس از 560 هجری/1164 میلادی در گذشت،

ابن فاتک ( قرن پنجم هجری/ یازدهم میلادی) از شاگردان ابن الهیثم که اصلا عرب و از سرزمین دمشق بود و در مصر اقامت داشت، مجموعه ی مهمی موسوم به مختارالحکم بجای

احمد بن محمدبن یعقوب مسکویه، معاصر بیرونی و ابن سینا در شهر ری تولد یافت و در اصفهان در گذشت (421 هجری/1030 میلادی). چنین پیداست

ابوعلی حسین بن عبدالله بن سینا در افشنه واقع در حوالی بخارا در حدود ماه صفر 370 هجری مطابق اوت 980 میلادی بدنیا آمد ( وقتی بعضی از آثار او در قرن ششم

ابوالحسن محمد بن یوسف العامری، تا امروز چنانکه باید در اروپا شناخته نشده است. با این همه، این ایرانی که از مردم خراسان بود، در سلسله ی فیلسوفانی که در طول این فصل

ابویوسف ابن اسحق الکندی نخستین فیلسوف است که اگر چه همه ی نوشته های او در دست نیست، دست کم قسمتی از آثارش برجای مانده است. او در حدود سال 185 هجری/796

در این مقاله موضوع سخن گروهی از فلاسفه اند ( فلاسفه جمع فیلسوف است و فیلسوف کلمه ای است عربی مأخوذ از کلمه ی یونانی Philosophos) که با این پیش آمد روبرو شدند که

پزشک معروف، فیلسوف نادرالوجود، ایرانیی با شخصیتی نیرومند، محمدبن زکریای رازی در حدود سال 250 هجری/ 864 میلادی در ری ( واقع در دوازده کیلومتری جنوب تهران فعلی)