دیر است که دلدار پیامی نفرستاد ننوشت سلامی و کلامی نفرستاد

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات با دردکشان هر که درافتاد برافتاد

از رهگذر خاک سر کوی شما بود هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

گنج زر گر نبود کنج قناعت باقیست آن که آن داد به شاهان به گدایان این داد

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد نهال دشمنی برکن که رنج بی شمار آرد

همای اوج سعادت به دام ما افتد اگر تو را گذری بر مقام ما افتد

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال چو نسرین صد گل آرد بار و چون بلبل هزار آرد

شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد