ای طبع بده ور ندهی بستانم آن مایه که گرد کرده ای من دانم ای آتش اندیشه چو من درمانم اندر تو زنم گر نبری فرمانم

ای غمزه تو کشفته بنیاد دلم کم زادی و مهر تست همزاد دلم از تو به فلک رسیده فریاد دلم بیچاره دلم گر نکنی یاد دلم

ای طبع چو آتش از تو بس خوشنودم کاندر فکرت همی نمایی دودم چون نیست زمانه تمامت سودم ارجو که به کام دل رسانی زودم

گر من برم از مردم بد سازم برم فرجام ببینم و به آغاز برم هر کس که به من دژم دژم پیوندد بنگر که چه پاره پاره زو باز برم

جان و دل و دین به وصلت ای مهر صنم عهدی بسته ست و اینت عهدی محکم هجرت چو به صافی کشد اندر عالم دانی چه زنند این دو سه هم مشت به هم

ای زرین نام لعبت سیم اندام زر تو و سیم تو نه پخته ست و نه خام در کس منگر به بی نیازی بخرام زیرا که توانگری به اندام و به نام

تن کوبم و سرپیچم و بر روی زنم آماده درد و رنج و اندوه منم نه ریزم و نه گدازم و نه شکنم فولاد رخ و سنگ سر و روی تنم

خامش نشود همی ز غلغل بلبل بشنو که خوش آیدت ز بلبل غلغل ای دو لب تو گل و دو رخسار تو گل مل ده بر گل که خوش بود بر گل مل

من ادهمم از خون دل ابرش گردم پس طرفه نمانم که منقش گردم در آتش از آب دیدگان خوش گردم من انگشتم بدم که آتش گردم

من در عدم از جود تو موجود شدم در دولت تو بر سر مقصود شدم مسعود نبودم از تو مسعود شدم در حبس چنان شدم که محسود شدم