دیدی که غلام داشتم چندان من پرورده ز خون دل چو فرزندان من در جمله از آن همه هنرمندان من تنها ماندم چو غول در زندان من

آنی که بری دست نیازد با تو در خوبی همعنان که بتازد با تو خون گردد خون چو دل بسازد با تو جز جانبازی عشق نبازد با تو

گردنده چو روز نوبهاری با من از خشم دل آکنده چو ناری بر من چون کلک سر خویش دو داری با من ای نرم چو گل تیز چو خاری با من

ای چون گل نوشکفته بر طرف چمن گلبوی شود ز نام خوب تو دهن گر گل با خار باشد ای سیمین تن چون گل بر تست و خار در دیده من

چرخم چو بخواست کشت بی هیچ گمان جاه تو به زندگانیم کرد ضمان گویم همه شب ز شام تا صبحدمان ای دولت طاهر علی باقی مان

بگشای چو گل به وعده راست دهن ور نه ز تو چون لاله کنم پیراهن دعوی دلست با توام بند مزن وآنک در حکم عشق و اینک تو و من

مشک از سر زلفین تو بویم پس ازین گرد در تو بدیده پویم پس از این پیوسته رضای تو بجویم پس ازین جز با تو حدیث کس نگویم پس ازین

نه روزم هیزم است و نه شب روغن زین هر دو بفرسود مرا دیده و تن در حبس شدم به مهر و مه قانع من کاین روزم گرم دارد آن شب روشن

ای روز مرا جز شب دیجور مدان امروز چو من ز خلق رنجور مدان ای روز دلم روز مرا نور مدان گر تو دوری ز من غمت دور مدان

کس را چو بنفشه سر فرو نارم من شیرم ننهم هیچ کسی را گردن چون نار غم ار خون کندم دل به سخن نگشایم پیش خلق چون پسته دهن