ما گر چه در بلندي فطرت يگانه‌ايم

ما گر چه در بلندي فطرت يگانه‌ايم شاعر : صائب تبريزي صد پله خاکسارتر از آستانه‌ايم ما گر چه در بلندي فطرت يگانه‌ايم...

شنبه، 6 فروردين 1390

ازباد دستي خود، ما ميکشان خرابيم

ازباد دستي خود، ما ميکشان خرابيم شاعر : صائب تبريزي در کاسه سرنگوني، همچشم با حبابيم ازباد دستي خود، ما ميکشان خرابيم...

شنبه، 6 فروردين 1390

ما ز غفلت رهزنان را کاروان پنداشتيم

ما ز غفلت رهزنان را کاروان پنداشتيم شاعر : صائب تبريزي موج ريگ خشک را آب روان پنداشتيم ما ز غفلت رهزنان را کاروان...

شنبه، 6 فروردين 1390

ما اختيار خويش به صهبا گذاشتيم

ما اختيار خويش به صهبا گذاشتيم شاعر : صائب تبريزي سر بر خط پياله چو مينا گذاشتيم ما اختيار خويش به صهبا گذاشتيم...

شنبه، 6 فروردين 1390

ما خنده را به مردم بي‌غم گذاشتيم

ما خنده را به مردم بي‌غم گذاشتيم شاعر : صائب تبريزي گل را به شوخ چشمي شبنم گذاشتيم ما خنده را به مردم بي‌غم گذاشتيم...

شنبه، 6 فروردين 1390

از يار ز ناسازي اغيار گذشتيم

از يار ز ناسازي اغيار گذشتيم شاعر : صائب تبريزي از کثرت خار از گل بي خار گذشتيم از يار ز ناسازي اغيار گذشتيم ...

شنبه، 6 فروردين 1390

خاکي به لب گور فشانديم و گذشتيم

خاکي به لب گور فشانديم و گذشتيم شاعر : صائب تبريزي ما مرکب ازين رخنه جهانديم و گذشتيم خاکي به لب گور فشانديم و گذشتيم...

شنبه، 6 فروردين 1390

ما دستخوش سبحه و زنار نگشتيم

ما دستخوش سبحه و زنار نگشتيم شاعر : صائب تبريزي در حلقه‌ي تقليد گرفتار نگشتيم ما دستخوش سبحه و زنار نگشتيم چون...

شنبه، 6 فروردين 1390

جز غبار از سفر خاک چه حاصل کرديم؟

جز غبار از سفر خاک چه حاصل کرديم؟ شاعر : صائب تبريزي سفر آن بود که ما در قدم دل کرديم جز غبار از سفر خاک چه حاصل...

شنبه، 6 فروردين 1390

صبح در خواب عدم بود که بيدار شديم

صبح در خواب عدم بود که بيدار شديم شاعر : صائب تبريزي شب سيه مست فنا بود که هشيار شديم صبح در خواب عدم بود که بيدار...

شنبه، 6 فروردين 1390

گر چه از وعده‌ي احسان فلک پير شديم

گر چه از وعده‌ي احسان فلک پير شديم شاعر : صائب تبريزي نعمتي بود که از هستي خود سير شديم گر چه از وعده‌ي احسان فلک...

شنبه، 6 فروردين 1390

ما تازه روي چون صدف از دانه‌ي خوديم

ما تازه روي چون صدف از دانه‌ي خوديم شاعر : صائب تبريزي خرسند از محيط به پيمانه‌ي خوديم ما تازه روي چون صدف از دانه‌ي...

شنبه، 6 فروردين 1390

ما در شکست گوهر يکدانه‌ي خوديم

ما در شکست گوهر يکدانه‌ي خوديم شاعر : صائب تبريزي سنگ ملامت دل ديوانه‌ي خوديم ما در شکست گوهر يکدانه‌ي خوديم ...

شنبه، 6 فروردين 1390

چندان که چو خورشيد به آفاق دويديم

چندان که چو خورشيد به آفاق دويديم شاعر : صائب تبريزي ما پير به روشندلي صبح نديديم چندان که چو خورشيد به آفاق دويديم...

شنبه، 6 فروردين 1390

چشم اميد به مژگان‌تر خود داريم

چشم اميد به مژگان‌تر خود داريم شاعر : صائب تبريزي روي خود تازه به آب گهر خود داريم چشم اميد به مژگان‌تر خود داريم...

شنبه، 6 فروردين 1390

گر چه چندين خرمن گل را به يکديگر زديم

گر چه چندين خرمن گل را به يکديگر زديم شاعر : صائب تبريزي دامن و دست تهي زين باغ و بستان مي‌بريم گر چه چندين خرمن...

شنبه، 6 فروردين 1390

ما درد را به ذوق مي ناب مي‌کشيم

ما درد را به ذوق مي ناب مي‌کشيم شاعر : صائب تبريزي از آه سر منت مهتاب مي‌کشيم ما درد را به ذوق مي ناب مي‌کشيم ...

شنبه، 6 فروردين 1390

ما چو صبح از راست گفتاري علم در عالميم

ما چو صبح از راست گفتاري علم در عالميم شاعر : صائب تبريزي محرم آيينه‌ي خورشيد از پاس دميم ما چو صبح از راست گفتاري...

شنبه، 6 فروردين 1390

گردباد دامن صحراي بي‌سامانيم

گردباد دامن صحراي بي‌سامانيم شاعر : صائب تبريزي هيچ کس را دل نمي‌سوزد به سرگردانيم گردباد دامن صحراي بي‌سامانيم...

شنبه، 6 فروردين 1390

اشک است، درين مزرعه، تخمي که فشانيم

اشک است، درين مزرعه، تخمي که فشانيم شاعر : صائب تبريزي آه است، درين باغ، نهالي که رسانيم اشک است، درين مزرعه، تخمي...

شنبه، 6 فروردين 1390